Simi en Santorini
En onderweg zijn we. De eerste tocht gaat naar het Griekse eiland Simi, een leuk eiland ongeveer 40 mijl vanaf Marmaris. Er staat geen wind als we om 08 uur de baai van Marmaris invaren. Bij het verlaten van de haven worden we gecontroleerd op een toestemming voor uitreis. Dit formulier dien je vooraf op het havenkantoor te halen.
We smachten om eindelijk te zeilen te kunnen hijsen. Het is een beetje gaan waaien, maar zoals verwacht komt de wind uit het noordwesten en dat is precies de richting die we opgaan. Even voor Simi veranderen we van koers en kunnen we op bezaan en fok een mooie 6 knopen snelheid halen. Voordat we aanleggen in Simi gaan we eerst tanken. Dasher heeft behoorlijk dorst, pas bij 180 liter heeft ze genoeg. We liggen nu mooi langs de wal om het anker gereed te maken. Het aanleggen in Griekenland is anders dan in Nederland. Hier behoor je aan de Spiegel of boeg aan te leggen, eerst het anker uit en dan naar de wal varen om vervolgens met 2 landvasten aan te leggen. We zien een mooi plekje naast een megaschip, de lady M.
Er staan voldoende mensen op de wal om het schip te bekijken en om misschien te zien hoe fout het bij ons kan gaan. Jolanda laat het anker vallen en voorzichtig varen we achteruit naar de kade. Op ongeveer 5 meter voor de kade zet ze het anker vast. Gelukkig het anker houdt. Nu langzaam laten vieren en de laatste paar meters naar de kade varen. Het is gelukt we liggen aan de kade, naast het super jacht. De familie is met crew op een bijbootje (little M) aan het varen en kunnen elk moment terugkomen. Dit kun je zien doordat de bemanning het onthaal van de familie aan het voorbereiden is. Het matje met Lady M wordt uitgelegd in de geode richting. Een vrouw staat klaar met kleine handdoekjes, die ze met een tang aan de familie uitreikt. De gehele crew loopt in uniform. Bediening heeft een ander uniform dan de technische crew. S’ avonds gaan de onderwater lichten aan. Ook Dahser staat er mooi op.
Na Simi gaan we naar Astipalia, een ander eiland in de Dodecanese. In het donker vinden we de anker plek. De navigatie werkt echt voortreffelijk. Op 5 meter gaat het anker uit en kunnen we gaan slapen. De andere dag willen we vroeg verder naar Nisos Thira, oftewel Santorini. Het is een behoorlijk stuk zeilen. Het gaat super. Hoog aan de wind zeilen we met 6 knoop door het water, Bij Santorini moeten we helaas de motor bijzetten. En dan gebeurt het ergste. We krijgen een lijn in de schroef de motor stopt ermee. Dit is balen, het wordt alweer donker en zullen dus op zeil in het donker moeten gaan ankeren. De wind is Noordwest, dat betekent dat we een beschutte plek in het zuiden van Santorini moeten gaan vinden. Bij Perisse vinden we een uitstekend ankerplekje. Met ruime wind zeilen we op de fok naar het zuiden. Het waait stevig. Afremmen doen we door Dasher met de kop in de wind te leggen. De dieptemeter wijst 7,5 meter aan. We besluiten het anker te laten vallen. De boot loopt nog even door, waardoor voldoende ankerketting het water in gaat. Fok los, kop in de wind en anker aan en nu maar hopen dat het anker houdt. Het gaat goed. Via de marifoon roepen we port control Santorini op met de mededeling dat we een duiker nodig hebben. (had ik nu maar mijn eigen set meegenomen)
De andere dag verschijnt er in een snelle rib met 3 mensen aan boord. Kort vertellen ze wat ze gaan doen en belangrijker wat wij moeten gaan doen. De duiker maakt foto’s van de situatie onder water. Hij komt boven met een lange lijn. Na een korte check in de vooruit en achteruit, worden we verwezen naar de haven. We geven aan dat we die haven (Vlikada) niet in kunnen, omdat de diepte daar slecht 2 meter is, we steken 2,10. Moet kunnen volgens de port police. In het midden van de geul varen we heel langzaam naar binnen, maar al gauw voel ik de kiel over de bodem gaan. Achteruit! dit gaan we niet doen. We roepen om dat we naar de old port gaan in de hoop dat we daar een mooring kunnen vinden. Ankeren aan deze kant van Santorini is ondoenlijk. Het is een vulkaaneiland, erg diep en geen zand. De port police begeleid ons naar een grote ronde stalen pontoon. Hier zijn we absoluut niet blij mee, maar een ander optie is er niet. We mogen niet weg! Met een hele lange lijn leggen we vast, als extra brengen we nog een lijn uit. Onder begeleiding van een agent moet een van ons met de scheepspapieren op kantoor verschijnen. Er is een technisch probleem. Ze vragen naar het bewijs van registratie in het lloyds schepenregister. We hebben wel een gegraveerd nummerplaatje van Lloyds, maar niet de bijbehorende bescheiden. Ieder schip staat geregistreerd, maar het is volgens mij geen vereiste om dit aan boord te hebben. Helaas denken de autoriteiten er hier anders over. Voordat we vertrekken willen ze een bewijs hebben dat het schip technisch niets mankeert. We mogen niet eerder vertrekken,voordat dit bewijs is geleverd. Balen!! Weer op onthoudt. Na 2 dagen neemt Jolanda contact op met de ambassade, hopelijk kunnen zij ons helpen.
We liggen te stuiteren in ons schip aan die stalen damschijf. Dit is geen doen. Jaap moet aan boord blijven om te voorkomen dat we niet tegen de damschijf knallen of erger dat we losraken. We liggen namelijk aan lage wal.
De nacht valt in. We slapen uiteraard erg onrustig en houden zoveel mogelijk zicht op de afstand tussen Dasher en die roestige stalen damschijf. We zitten goed vast, dus daar zijn we niet bang voor.
Dan gaat het fout! De wind is gedraaid en Dasher heft zich om de damschijf heen gedraaid. Wow! hoe gaan we dit oplossen. Het is inmiddels 01.00 uur en behoorlijk donker. Met het deklicht aan bekijken we de situatie. We lopen risico dat we schade krijgen als we te dicht in de buurt komen. De lijnen, waarmee we vast zitten, drijven niet. We hebben nog enige discussie of we linksom of rechtsom gedraaid zitten. Jolanda is zeker, we zitten linksom gedraaid en moeten dus met de wijzers van de klok mee. Oke, maar hoe gaan we het doen? Het waait te hard om het met de hand uit te voeren. De lijnen doorsnijden wil ik nog niet voor kiezen. 1 lijn is strak gespannen en de ander is dankzij het heldere water en het deklicht te zien. Wat als ik op motor met de lijn strak, rondom de damschijf ga varen. We gaan het proberen. Het lukt, we komen rond. Nu alle lijnen los en wegwezen hier. Kijken of we ergens een plekje kunnen vinden. In een baai aan de overzijde liggen wat werkschepen afgemeerd. Er is een mooring vrij en we besluiten deze op te pakken. Worden we weggestuurd dan zien we wel weer verder. Aanleggen en slapen is nu wat we willen. S’ morgens komt er een Turkse Gullet aan, waar wij kennelijk de mooring van hebben ingepikt. Losgooien en verder kijken. We zijn het zat. We besluiten Santorini te verlaten en naar Naxos te varen, daar is een haven. We melden ons daar wel weer bij de port police. We zijn Santorini nog niet uit of worden opgeroepen onmiddellijk terug te komen. AIS heeft dus ook zijn nadelen!! Na enige discussie wordt de agent formeel. Als wij het bevel van een agent van de hellenistische republiek niet opvolgen zijn we in overtreding en zullen we een boete krijgen, bromt hij (een snuiter die mijn zoon zou kunnen zijn). Hij komt ons dan dus halen. Ik denk dan aan mijn eigen vak, wegvoeren zonder toestemming van de ambtenaar, wat zal het zijn Bert? € 125, dus gas er op. De pot op met dit formele geneuzel. Waar gaat het hier nou om?
Maar Jolanda brengt me weer op het rechte pad. En slaafs draaien we om. Terug naar onze damschijf. We gaan weer een nacht in van onzekerheid. Er is 1 lichtpuntje. De ambassade heeft Jolanda gebeld en gezegd dat de papieren in orde zijn en dat we de instructies van de port police moeten volgen. Met de marifoon krijgen we echter geen contact meer, De andere dag is het Hemelvaartsdag in Nederland, de ambassade is gesloten. De Port police laat ons nog niet gaan. Nog een nacht aan de damschijf.! Ik begin me behoorlijk op te winden. Uit de EU met die lui!! Als het aan mij ligt, gooien we los en varen we weg, maar Jolanda denkt hier anders over en tja, vaak heeft ze wel gelijk. Alleen op de boot, Jolanda is op de wal ik besluit maar met een koud glas wijn aan het log te werken. Zo heeft ieder nadeel ook weer z’n voordeel.
De andere dag moet er een inspectie plaatsvinden op de boot. Onzin de boot is technisch in prima staat. Ik blijf erbij! Uit de EU met die bureaucraten. Het grapje gaat ons € 400 kosten. In deze toestand zijn we keurig geholpen door de Ambassade en de ANWB. We hebben een brief gekregen van de Ambassadeur dhr Jan Versteeg gericht aan de Kapitein Jolanda waarin uiteengezet wordt dat de Nederlandse wet- en regelgeving geen certificaat inzake de zeewaardigheid vereist. Deze brief is ook per fax aan het Directoraat Controle Commerciele Vaartuigen gestuurd. Zeggen ze notabene nog dat ze die brief graag eerder hadden gezien. Hadden ze sneller kunnen handelen.
Einde frustratie.na keuring gaan we direct weg. We gaan een mooi stukje motorzeilen. weg van hier. Kop weer in vakantiestemming.