Van Oostende naar Huis.
Als we in Oostende aankomen begint het donker te worden. We varen door naar de achterste haven in de vaargeul, de koninklijke en tevens oudste jachtclub van Oostende. Er staat een stevige dwarswind als we langszij aanmeren op het enige vrije plekje in deze haven. Gelukkig is er een vriendelijke passant, die ons helpt. De volgende morgen wordt er geklopt op het raam, het is de Assepoester van de marina, zoals de havenmeester zichzelf noemt. In zijn kantoor krijgt Jolanda allerhande informatieve tips van alle leuke cafeetjes en eetgelegenheden van heel Oostende. Awel, t’ is maar dat ge t weet, ge kunt daar goe vertoeven met een pilske!
Het is woensdag 9 september. De wekker schreeuwt ons om 06.00 uur weer uit bed. Gisteravond hebben we gezien dat de stroming om 08.30 uur naar het Noorden begint te lopen. Vanaf nu geen nachtelijke tochten meer. We willen naar de Roompot (aanloop Oosterschelde, vlakbij de Neeltje Jans), een tocht van ong 50 mijl. Als we even voor slack (moment tussen eb en vloed (v.v.)) buiten zijn, hebben we de stroming aan het eind van de tocht richting de Neeltje Jans mee.
Buiten is het nog wat schemerig als we ons hoofd door het luik steken. Het is windstil, een prachtig gezicht hoe de haven in serene rust erbij ligt. Langzaam begint Oostende weer te leven.
Met de navigatieverlichting aan varen we, samen met een pilotboot en een paar vissers de haven uit. De lichten staan op groen en via de marifoon horen we van Port Control Oostende dat we door mogen. Anders dan bij het binnenvaren nu geen in- of uitgaande scheepvaart waarvoor we moeten wachten. De open zee ligt weer voor ons.
Op AIS zien we weinig scheepvaart om ons heen. We kijken nog eens goed om ons heen, zien we dat goed!! Een paar mijl achter ons doemt een schip op. Geen AIS!!! Wie zijn dat? Piraten? Nee, het is de Franse Douane. Wat een boeven die mensen van de Douane, onopvallend sluipen ze naar je toe. Ondanks dat ik me al een week niet meer heb geschoren, varen ze gelukkig door. Zal wel door de lieve groet van Jolanda zijn.
Keurig volgens planning naderen we de Roompot. Jammer genoeg Is de wind weer pal op de kop en zullen we niet veel voortstuwing van de zeilen krijgen. De motor en de stroming moeten ons naar ons doel brengen. Stel dat we nu de stroming tegen hebben???? Dan gaan we achteruit.
Het is onze bedoeling om te overnachten aan de wachtsteiger voor de sluis. Gelukkig ligt er nog maar 1 zeilboot en is er voldoende plaats voor ons om aan te leggen. Het zeiljacht wacht op het juiste moment voor schutten. De maximale doorvaarthoogte is namelijk 19,6m meter en het verval is 3m (verschil tussen hoog en laag water.) Als je, zoals in ons geval 18,5 m hoog steekt, kun je met hoogwater niet onder de brug doorvaren. Wachten totdat het water voldoende is gezakt, is dan de enige optie.
Op de wachtsteiger lezen we op een bord: ‘ wachtsteiger tot het eerst volgende moment van schutten’ en een aantal artikelen uit het BPR. Dit bord stond hier vroeger niet, hmm vervelend. We mogen hier waarschijnlijk niet meer overnachten. Naast ons komt een ander zeiljacht liggen, met een wat ouder echtpaar uit Belgie. Ze varen hier al vele jaren. Van hen krijgen we het advies om wat later op de avond, zo rond hoogwater toestemming te vragen om te mogen overnachten. Ook kun je aangeven dat er motor problemen zijn die eerst opgelost moeten worden. We besluiten rond 20 uur te bellen met Rijkswaterstaat en toestemming te vragen. We willen met het eerstvolgende opkomende tij richting IJmuiden. Ja, we hebben motorproblemen gehad (kapotte impeller ligt nog aan boord) en ja, we zijn te laat voor de eerstvolgende schutting. We worden vriendelijk te woord gestaan. Omdat de motor weer in orde is moet hij ons eigenlijk wegsturen, als ik vervolgens zeg dat de klus nog niet klaar is. (ik weet immers niet of de koeling werkt) krijgen we toestemming. Met een gerust hart, gaan we op de dijk een portie kibbeling halen.
De andere dag vertrekken we weer met de stroming mee naar IJmuiden. Nog een goeie 50 mijl en we zijn van het zoute zeewater af. Weer is de wind uit de verkeerde hoek. Als we willen zeilen komen we ergens aan de noordoost kant van England uit. We hebben niet veel zin om al kruisend naar IJmuiden te varen. De shipping lanes willen we niet oversteken. We besluiten met ondersteuning van het grootzeil al motorzeilend naar IJmuiden te varen.
Na een paar trage uurtjes naderen we Rotterdam Maasmond. De 2e maasvlakte is duidelijk zichtbaar. Wat een activiteiten! Als ik de navigatiekaart uitzoom om een beter zicht te krijgen van alle scheepsbewegingen om ons heen, krijgt de Mac problemen met het verwerken van alle AIS gegevens van de schepen die ik in beeld krijg. Voor de haveningang is op de kaart een oversteekplaats gemarkeerd.
Voordat je de Maasgeul oversteekt, wordt aangeraden je ter hoogte van de kardinaal (MV) te melden op marifoonkanaal 3 sector Maasmond. Schepen varend in- of nabij de Maasgeul kunnen moeilijk uitwijken. Het is een behoorlijk druk traject. We melden ons aan en geven daarbij de naam, koers en positie. Van Maasmond krijgen we bericht uit te luisteren op kanaal 3. Na een kort momentje worden we opgeroepen en geadviseerd achter het derde uitkomende schip over te steken. Op AIS zien we dat vier schepen de haven verlaten, we vragen Maasmond welk schip hij bedoeld. Zelf hebben we al gezien welk schip ons geschikt lijkt. We geven het door en horen kort daarna Maasmond overleggen met het schip. Het vervolg is eenvoudig.
Nog 30 mijl te gaan, het is onderhand 15.00 uur, wat betekent dat we met de huidge snelheid rond 21 uur in IJmuiden kunnen zijn. Maar gelijk aan het weer is ook een zeiltocht niet voorspelbaar. De wind krimpt van ONO naar NO. (krimpende wind= richting tegen de wijzers van de klok in)
Het laatste traject, we hoeven nog maar 10 mijl. De snelheid gaat terug naar 3 knoop, dit is balen!! We mogen bij de ETA nog wel 2 uurtjes bijtellen. Uiteindelijk leggen we rond 22.00 uur in de Seaport Marina aan.
We liggen nog maar net en willen aan ons ankerbiertje beginnen of geheel onverwachts staan Karin, Dennis en Jura op de steiger. Ook Oma en Ruth, een vriendin komen kort erna aanlopen. Wat een big Surprise! Een warm onthaal zo laat op de avond, dit hadden we nooit verwacht! Welkom back in Holland.
Vrijdagmorgen 11 september, we hebben nog een stuk te gaan. 5 uurtjes door het Noordzeekanaal, Amsterdam Oranjesluizen en de Schellingwouderbrug. Het is behoorlijk druk met in en uitgaand vrachtverkeer, de verkeersleiding van Amsterdam ratelt aan 1 stuk door met het begeleiden van deze schepen. Met ons gaat het allemaal voorspoedig, alle sluizen en bruggen mee, nu nog 4 uurtjes, het allerlaatste stuk Markermeer naar Lelystad.
Meestal heerst hier een NW wind, maar helaas niet voor ons. De wind komt uit het NO, dus we gaan weer met ondersteuning van de motor hoog aan de wind naar Lelystad. Het zonnetje maakt deze dag aangenaam.
Rond 19 uur varen we haven binnen. Op de steiger zien we Henriette, enthousiast staat ze uitbundig te zwaaien, we worden ook hier hartelijk verwelkomd! Wat een onthaal, de box is met kleurige slingers versiert. Op een schaal heeft ze hollandse hapjes klaar staan en natuurlijk 2 ankerbiertjes.
Wat is dit mooi! Kees kon jammer genoeg niet op tijd zijn, we gingen te snel, maar ook hij verschijnt na een kwartiertje. Dit feest gaat onder het genot van een heerlijk drie-gangen diner bij hen aan boord nog even door. Wat wil je nog meer? Dit was een fantastische thuiskomst, een warme herinnering!
Het zit erop! Samen hebben we 3600 mijl in 4,5 maand afgelegd, waarbij we ons redelijk strak aan de planning hebben gehouden. We zijn een prachtige ervaring rijker. In het algemeen vinden wij, dat de periode te kort is geweest voor het gehele traject. Te vaak moesten we weer doorvaren. Er zijn zoveel mooie plekken waar je wel graag langer zou willen blijven. Hoogtepunten waren er vele, zoals Simi, Trapani, Gibraltar, Dolfijnen en natuurlijk de groep Pilot Whales. De Balearen met Mark en Marijke, Nathalie en Naomi, het onverwachte weerzien met familie en het onthaal van Henriette en Kees. Al die vele mooie reacties die binnenkomen via de website, zoals de foto’ s en filmpjes van onze kleinkids. Ervaring moet je beleven je kunt ze niet bedenken.
Maar er zijn ook een paar dieptepunten te noemen: de storm (40kn) voor Santorini waarbij we een lijn in de schroef kregen, de periode in Santorini (officers without brains), motorproblemen in Gagliari (moment dat je onder een koude douche bankbiljetten verscheurd.), ongekend lange periodes van het aan de wind varen met weinig vooruitgang, maar we gingen verder.!
Benoemswaardig vinden we de vriendelijke, altijd hulpvaardige mensen in Turkije, Italie, Spanje en Portugal. In deze landen kregen wij het gevoel dat de ‘klant’ nog koning is. Een spreuk luidt:The finest pleasure is kindness to others. Daar kunnen we het vanuit ons oogpunt mee eens zijn.
En nu: We voelen ons 18 met 37 jaar ervaring.
Live well
Laugh often
Love much