Van Trapani naar Sardinie
Als we Trapani verlaten varen we langs de Egadi Islands, deze bestaan uit Favignana, Levanzo en Marettimo.
De Egadi Islands zijn aangemerkt als beschermd natuurgebied. Op de maritieme kaarten zien we dat er 4 categorien zijn, nml. A, B, C en D, waarbij gebied A de grootse beperking heeft. Om te mogen ankeren heb je voor gebied C een vergunning nodig. Dit kan volledig via de website geregeld en betaald worden. Via een Italiaanse site kun je je registreren. Helaas is dit niet in het Engels gesteld. Niet zo handig, we selecteren het registratieformulier en laten het door google vertalen. Na het invullen worden we gevraagd om via Paypal te betalen (€ 15). Als het geregeld is ontvangen we per email de toestemming. Dit gaat prima. We mogen nu ankeren in gebied C rondom de Egadi eilanden.
Levanzo is het eerste eiland waar we gaan ankeren. Het is tijd voor een frisse duik in het prachtige blauwe water. Het is hier schitterend, lekker zwemmen, lezen en een wijntje van Saverio uit Reggio Di Calabria. Hier blijven we een dagje langer.
Achteraf niet zo’n goeie keus, want in de avond neemt de wind flink toe. We liggen niet beschut voor de wind uit het NO. Het wordt zelfs zo heftig dat we het anker ophalen en besluiten naar een plekje aan de zuidkant van het eiland te gaan.
Het volgende eiland dat we aandoen is Il Marettimo. Het is het meest westelijk gelegen eiland en het heeft een jachthaven Scala Vecchia. Lijkt ons geschikt als vertrekhaven naar Sardinie. Maar eerst gaan we er ankeren. Aan de noordkant is een ankerplaats Cala Manione.Vlak naast de ankerplaats zien we een prachtige plek vlakbij een grot met uitzicht op de steile rotsen.
Kennelijk zijn we niet de enige die deze plek leuk vinden, want als we goed en wel liggen, komen er rondvaartboten (bootjes) vlak achter of voor ons langs om de grot in te varen. S’avonds zijn we alleen, maar ook nu weer trekt de wind stevig aan. We liggen goed vast en enigszins beschut achter een rots. Om zeker te zijn dat het anker houdt, laat ik de motor in zijn achteruit trekken tot ong. 1800 toeren.
Het is duidelijk dat de wind zich niet goed laat voorspellen. Een nieuw weervenster geeft andere informatie, waardoor we om de beurt ankerwacht houden (2 uur op/2 uur af), weer eens iets anders.
De andere dag bellen we met de jachthaven voor een plekje aan een mooring. Helaas het waait te hard. We mogen de haven niet in, Tjonge bij 5 Bf vinden ze het al heftig. We willen niet blijven liggen en besluiten daarom maar richting Favignana te gaan. Deze haven licht goed beschut. Ter plekke proberen we eerst te ankeren maar het anker houdt niet in het kelpwoud. In de zeekaart werd er al melding van gemaakt, maar goed! Een beetje eigenwijs moet je wel eens zijn, dus proberen. We zoeken naar blauwe plekken in het water, omdat dat zandgrond betekent, ze zijn er amper. Na een aantal pogingen besluiten we om dan toch maar naar de haven te varen.
We zien een plekje aan de kade. We laten het anker vallen, dit keer in het zand en varen achteruit naar de kade. (ankeren, zoals we het ook in Griekenland deden.) Een Italiaan staat op de kade ons op te wachten. Hij heet Guiseppe en is behulpzaam bij het aanleggen, zo haalt onze landvasten door ringen aan de kade. Dit is een vrije kade en Guiseppe is het manusje voor alles.
Het centrum van Favignana is gezellig met veel terrasjes en kleine smalle straatjes en Gelateria’s. Ze verkopen er zelfgemaakt ijs op melkbasis en granito-ijs op waterbasis, een heerlijke versnapering op een hete zomerdag. We kopen bij een pescerina een plak Tonno Rosso. Deze tonijnsoort is goed verkrijgbaar hier in deze contreien en niet duur.
De volgende dag, nippend aan een biertje op een terras, zien we een grote groep goed geklede mensen bij de kerk staan. Alle mannen zijn gekleed in zwarte pakken met stropdas, waarbij een aantal een witte pet op hebben, (ongeveer zoals onze keurmeesters van de veterinaire dienst dragen). Komisch om te zien, zijn de (zone)brillen, model Elton John. We raken in gesprek met een paar Italiaanse dames en horen dat het een Siciliaanse gewoonte is. Ze wachten met smart op het bruidspaar, die aan het begin van het plein in een oude open Citroen staan te wachten tot het ontvangstcomite klaar staat. Met veel ceremonieel worden ze ingehaald en met applaus verwelkomd als ze de kerk ingaan. Als het bruidspaar ingezegend is, worden ze met rijst bestrooid bij de uitgang. Daarna gaat het hele gezelschap aan de borrel bij het terras waar wij zitten. Voor ons tijd om maar weer eens te gaan.
Het weervenster geeft een goed beeld om de volgende dag te vertrekken. Samen met twee andere franse zeilboten kiezen we voor het ruime sop. Dit keer naar Sardinie met bestemming jachthaven Villasimius. Na ongeveer 1,5 uur zeilen met een snelheid van 6 en soms 7 knopen draait de wind naar het NW. Een rak zeilen gaat te lang duren dus zullen we met de motor bij, hoog aan de wind moeten gaan varen. Wat later zakt de wind in, er staat nog een stevige deining wat het vaargenot niet bevordert. De gehele reis luisteren we naar het weerbericht dat onheilspellend klinkt. Er is een waarschuwing voor onweer en storm 7 bft in Central Mediteranian. Gelukkig ligt dit gebied boven ons, wij zitten in Southern Mediteranian-west. Het trekt boven ons langs gedurende de nacht met felle bliksemschichten voor ons. Het blijft bij 4 bft. De golven zijn wel zodanig dat het onze vaart belemmert. We gaan soms maar 3 knopen vooruit.
Deze afbeelding is een printscreen van onze plotter bij nacht. Je kunt goed de schepen om ons heen zien.
De volgende dag 15 juni is het mooi weer 23 gr C. met tegenwind NW. Om 17.30 meren we af in de jacthaven van Villasimius. We hebben er 31 uur over gedaan. Villasimius heeft een moderne jachthaven met veel faciliteiten. Het plaatsje ligt echter 4 km verder en is niet bereikbaar per bus, alleen met de taxi. We blijven hier 2 dagen liggen, even bijkomen van de reis.
De eerste dag in Sardinie (dinsdag 16 juni) begint met regen. Een stevige bui maakt het dek, de vallen en schoten weer wat vrij van zout.
We liggen aan een mooringlijn met de boeg naar de steiger. De wind en dus ook de regen zorgt ervoor dat we niet in de kajuit kunnen zitten. Het is nat en het regent nog net niet naar binnen. Het is niet druk in de haven en de ruimte aan beide kanten is voldoende om langszij te gaan liggen. We maken de mooringlijn en de bakboord landvast los, zodat de wind ons langszij de steiger duwt. Nog een achtertros en een voorspring uitbrengen en klaar. We liggen nu met de kop in de wind evenwijdig aan de steiger. Tijdens een praatje met een buurman wordt ik gevraagd waarom we zo gaan liggen. Het is hier kennelijk niet gebruikelijk zo aan te leggen.
Het blijft de hele dag hard waaien met zo af en toe een bui. Bekend Hollands weer.
Het weer verandert nog niet zo snel. Waardoor we een extra dagje verwaaid in Villasimius blijven. Tijd genoeg voor een stevige wandeling langs de kust naar Villasimius. Langs een mooi binnenmeer met flamingo’s (Stagno Notteri bij Porto Giunco) lopen we richting de zee. Het lijkt wel Katwijk aan Zee met al die badgasten. Wat een drukte! Via de duinen komen we op de doorgaande weg naar Villasimius, een toeristendorpje. We drinken wat. Kopen nog wat pleisters voor de blaren op Jaap z’n hakken (niet ingelopen sportschoenen) en slenteren zo’n 5 km weer terug.
De weersverwachtingen zijn hier moeilijk te voorspellen. Wij halen Bracknell weerkaarten van internet en vergelijken die met Gribfiles. De analyse en de eerste 24 uur zijn redelijk betrouwbaar. Wel lasting, als je langere tochten moet afleggen. De weerkaarten geven een mooi beeld van de lage drukgebieden en de koufronten. Het Middellandse Zeegebied kent een aantal locale winden. De winden waar wij nu mee hebben te maken, zijn: Sirocco, producent van het woestijnzand die we zo af en toe op het dockhouse zien. Met deze wind (4 – 7Bf) krijg je te maken, als een lagedrukgebied boven Noord-Afrika zich naar het noorden of noordoosten verplaatst. Daarnaast heb je de Mistral vanuit Frankrijk, die nu al bijna een week gaande is. In ons geval veroorzaakt door een koufront dat zich over de Alpen naar de middellandse Zee verplaatst. Vandaag vrijdag 19 juni verwachten we de hardste wind rond 18.00u. (43 knopen).
We liggen nu in de beschutte jachthaven Portus Karalis in Cagliari. Daar wachten we de Mistral af. Die zoals het er nu naar uitziet tot zondagmiddag doorgaat.
Terwijl ik dit schrijf, komt er een Italiaanse speedboot aanvaren met 3 mannen van middelbare leeftijd. Het gaat veel te hard en met teveel vermogen. Ze komen akelig dichtbij. Onze dingy hangt aan de davids. Dat ging net goed, maar de buurman wordt geraakt. Ze raken zijn anker, deze krast langs de stuurboordzijde. Vervolgens wordt er vol gas achteruit geslagen. Weer een kras. Ik vrees weer voor onze dingy. Zo stuntelen ze een poosje door om tegenover ons een box in te gaan. Het lukt niet. Ze varen weer weg om vervolgens na 5 minuten het nog een keer te proberen, maar nu met iemand anders aan het roer. Uiteindelijk lukt het.
Zaterdagmiddag pakken we nog even een terrasje bij Arte Nel. We zien bijna op elk tafeltje een oranje drankje staan met een rietje en versnaperingen.
Het blijkt Spritz te zijn, een geliefd drankje in Italie, bestaande uit Prosecco, aperol ,ijsblokjes en een schijfje sinaasappel. Dat gaan we maar eens proberen, het smaakt heerlijk op deze winderige maar bloedhete dag! We zijn net op tijd, na ons wachten mensen vrij lang om een tafeltje hier te kunnen bemachtigen. Zondag gaan we weer verder richting Porto Romano.
Dat was dus het plan, maar bij het zeilen weet je het nooit. We zijn vertrokken, maar na 4 uur kregen we problemen met de motor bij Cala Pulo. De temperatuur steeg richting de 90 graden, foute boel dus!! Wat nu? De eerst volgende haven is nog 4 uur verder met een redelijke kans op tegenwind. We moeten terug, omdat we dan de wind mee hebben, zodat we in ieder geval op zeil de haven van Cagliari kunnen bereiken. Via de marifoon informeren we de kustwacht, omdat we wat minder manoevreerbaar zijn, een TSS overgaan en op zeil de haven invaren. In een haven mag je niet zeilen. De coastguard komt met een snelle rib langszij en 1 van de jongens komt zelfs nog bij ons aan boord om de situatie te verkennen. Zij gaan de haven van Cagliari en de marina informeren dat we er aan komen. De wind is gunstig en met een goeie 5 knoop zeilen we weer terug naar Cagliari. Voor de haveningang halen we het grootzeil en de bezaan binnen. Verder doen we het alleen op de fok. We een krijgen een plaatsje langszij even buiten de marina. Ook wel een keer spannend om op zeil aan te leggen. Op de wal staat hulp van de marina ons op te wachten.
Het ziet er niet goed uit. We moeten er een techneut bijhalen. Francesco, een volvo monteur stelt vast dat de oliekoeler waarschijnlijk de oorzaak is. Dinsdagmorgen komt hij weer terug om te sleutelen.