Deel 3 Van Concarneau naar Santander
Het is weer tijd voor een nieuwe blog. De tijd gaat zo snel en toch, als je op de dag terugkijkt hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. We beginnen de dag, als we niet gaan varen met het zetten van koffie, zoals we het vroeger deden. Verse bonen gaan in een ouderwetse (DE) handmolen en dan draaien, twee opvangbakjes is voldoende voor een liter koffie. Het water uit de tank (700 liter) wordt bij gebruik gefilterd met een koolstoffilter. We drinken het alleen als het gekookt heeft en dus ook voor koffie of thee. Gekookt water maken we via de omvormer (van 12V naar 230V) of met de fluitketel op het gasfornuis. Bij voorkeur gebruiken we de omvormer, dat kost immers niets. Er zijn 5 accu’s van elk 110AH aan boord. De drie zonnepanelen en de windgenerator zorgen ervoor dat de accu’s vol blijven. Koken gebeurt zoveel mogelijk op de inductiekookplaat. Deze wordt daardoor best veel gebruikt.
We verlaten Concarneau en zetten koers naar Belle-Ile. Een prachtig eiland voor de zuidkust van Bretagne, ongeveer 25 mijl. (een zeemijl is 1852 m) Even buiten de haven zetten we de zeilen. Het is voluit genieten als je vol zeil met een lekker windje de zee weer opgaat. Achter op het dek, hebben we zowel aan bakboord als aan stuurboord een houder voor de vishengels. Ongeveer 50 meter achter de boot slepen (trollen) we “een plug” (soort kunstaas) door het water en dan is het afwachten. Een aantal jaren geleden ving ik op deze manier Mahi Mahi (een soort goudmakreel) en Tonijn, helaas dit keer geen beet.
Belle-Ile, betekent letterlijk mooi eiland. Het is het favoriete vakantie eiland van de Fransozen, het is het grootste bretonse eiland, zo’n 15 km van het schiereiland Quiberon. (als je met de muis op de foto’s klikt krijg je een grotere weergave)
. 
De kustlijn is ruw met hoge rotsen, woeste zee en mooie ankerbaaien. De wind is de komende dagen vooral Noord Oost. Het anker laten we zakken in een mooie baai (Port Kerel) in het zuiden, de kant van de Atlantische Oceaan. (Zie foto hierboven)Het nieuwe anker (een rocna 33 kg) is fantastisch! Deze hebben we nog voor vertrek aangeschaft, het oude anker (een Bruce 30kg) heeft ons een keer in de steek gelaten in Ibiza. (zie blog 2015).
We zijn trouwens net op tijd, er komen meer schepen de baai in, alle zoekend naar een mooie ankerplek. Dan zien we onverwachts de “Horizon” op AIS naderen. Na een uurtje draaien ook zij de baai in en duurt het niet lang of we krijgen Frank aan de telefoon. “ Ankerbiertje”??
De andere dag gaan we weer verder. De Franse dealer van de Schenker watermaker heeft een monteur in Pornichet gevraagd om deze in orde te maken. Hij heeft per express de nieuwe druksensor ontvangen en kan die aan boord komen plaatsen. Willen jullie daar naar toe varen?
Eenmaal in Pornichet meld ik mij bij La Baule Nautic, een van de grootste nautische bedrijven van Frankrijk is mij verteld. De volgende dag om 10.00 uur komt de monteur aan boord. Na een halfuurtje is het probleem gefikst. Turn it on, Please! krijg ik te horen. Op de display druk ik op de on-toets. Een piep volgt, maar geen water. Mmmm! hoor ik vanuit het motorruim. Wait a second!, ik wacht even en dan: Try again! Ik druk weer op de on-knop. Weer dezelfde piep en hetzelfde gemompel. Dit herhaalt zich nog een paar keer, totdat hij uit het motorruim stapt en zegt: I don’t know. Hij gaat terug naar kantoor en gaat bellen met de dealer. We horen vanmiddag nog van hem. Eind van de middag spreek ik hem op zijn kantoor. They wil send another part for your watermaker, is wat hij mij kan zeggen. And it wil take 3 to 4 days to get it here. Wow, dat moeten we anders regelen zeg ik tegen hem. Morgen willen we vertrekken en hopen koers te kunnen zetten naar A Coruna, Spanje. Daar zijn een aantal grote havens en wellicht is daar een monteur die het onderdeel kan ontvangen en plaatsen. We bespreken het met de dealer in Nantes, en hij gaat het uitzoeken. In de loop van de middag ontvangen we een email met de bevestiging. We krijgen een nieuw contactadres in A Coruna.
We hebben ons in Pornichet goed vermaakt. Op een avond speelde er live een blues-rock band in de Oase bar aan de haven. Overdag was er ook een viswedstrijd van de El dorade club: wie vangt de meeste Dorades in 8 uur tijd. De vissen worden in bakken gewogen, het gewicht genoteerd en verkocht aan het publiek. De opbrengst gaat naar de reddingsbrigade, Les Sauveteurs sur Mer, de SNSM.
Bobby vond het prachtig om aan het strand te rennen en te zwemmen in zee. Hij zit onder het zand. Elke keer wordt hij ingezeept en met de handdouche afgespoeld en daarna droog geföhnd. Dasher wil geen grote zandbak zijn.
Na 1 week reizen we weer verder. Er staat een mooi zeilwindje, ruim 15 tot 20 knopen, maar een vervelende deining. Dasher loopt fantastisch, met een goeie 7 knoop zeilen we over de Golf van Biskaje. Wij voelen ons belabberd, we rollen en stuiteren over de golven en het duurt dan ook niet lang of ik word zeeziek en even later Jolanda ook. We moeten onze koers wat gaan verleggen, zodat de bewegingen wat rustiger worden. Jammer genoeg kunnen we dan La Coruna niet aanlopen. Het wordt Santander, een tocht van 230 mijl. We zeilen de nacht door en hopen daar s’avonds rond 10 uur aan te komen. Allebei liggen we voor pampus in de kajuit. Bobby heeft nergens last van. Zo nu en dan heeft hij z’n terror momentje, dan vliegt hij de boot door, hij speelt graag met zijn kapotte speelgoed konijn. Zo sukkelen we de nacht door, gelukkig gaat het onder in de morgen weer een stuk beter. De zon komt op en het wordt aangenamer. De winterpakken kunnen weer uit, hopelijk is dit de laatste keer dat we die aantrekken.
Eind van de middag loopt de wind en de snelheid terug, 3 knoop vinden we de minimale snelheid dat we kunnen blijven zeilen, gaan we langzamer dan zetten we de motor aan. Uiteindelijk is dat ook de situatie. We hebben nog 40 mijl te gaan, nog een uurtje of 7. Als de verwachting uitkomt, kunnen de ‘ankerbier blikjes’ om 01.00 uur los getrokken worden.
In de nacht is dit wat we op het beeldscherm zien. Links de plotter, zeekaart en positie en rechts de radar.
De aanloop naar Santander is eenvoudig. Achter Palacio de Magdalena, bekend van de netflix serie ‘Grand Hotel” vinden we een anker baai bij Isla de Torra. Het is al donker als we aankomen. Er liggen nog drie andere boten op anker, de ‘Horizon’ is 1 van hen. In de masten zien we de ankerlichtjes branden. Met behulp van de plotter vinden we tussen de andere schepen een plekje. Om 01.00 uur liggen we. Het was een pittig tochtje.
De andere morgen zien we hoe mooi de Santander baai is, mooie zandstranden en prachtige gebouwen. We gaan met de dinghy aan strand, het zonnetje schijnt. Het is eb, daarom trekken we de dinghy niet te ver het strand op.
Bobby vindt het geweldig. Hij haalt de schade van de afgelopen dagen in.
Als we een klein eindje met de dinghy gaan varen komen we bij een vissershaventje Darsena de Molnedo waar we makkelijk aan land kunnen en de dinghy aan het slot achter kunnen laten. De stad doet ons denken aan La Coruna. Veel gebouwen hebben voorportalen met hoge gewelven.Begin van de middag lopen de terrassen al aardig vol, ondanks dat het hoogseizoen nog niet is begonnen.
Normaal gesproken verlopen de nachten rustig, we hebben heerlijke matrassen en door zonwering en verduisteringsgordijnen is het donker. En toch overkwam ons het volgende: Het was ongeveer 02.00 uur. Enigszins verontrust maakte Jolanda mij wakker, hoor!! Wat is dat? Kakkerlakken? Een knisperend geluid trekt door Dasher heen. Net wakker probeer ik ook een analyse te doen. De accu’s staan te borrelen. Het geluid lijkt op een eitje dat in een koekenpan wordt gebakken. Voor de zekerheid trekken we de dekbedden weg, de matrassen zetten we rechtop en verwijderen de platen waaronder de accu’s liggen. In een paar minuten is ons slaapvertrek een ravage. Gelukkig de accu’s zijn koud, maar wat is het dan wel?? Midden in de nacht gaan we op ontdekking, trekken luiken los, maar zien niks. Laten we de boel maar opruimen en weer gaan slapen. Het blijft voorlopig een raadsel. Al piekerend opperen we nog wat mogelijkheden, maar het blijft een raadsel. De andere dag is het geluid nog steeds aanwezig. we zitten goed en wel aan de koffie of daar komt Frank in de dinghy naar ons gevaren. Wat we nu hebben meegemaakt vannacht! begint hij tegen ons. Laat ik het raden, zeg ik tegen Frank. Een knisperend geluid door je hele boot heen. En ja hoor, ook zij zijn de nacht zoekend en piekerend doorgekomen. Het antwoord op dit mysterie hebben we gekregen van de Maris. Het zijn pistoolgarnalen. In het filmpje kun je zien hoe een pistoolgarnaal een schaar zo snel dichtklapt dat het water tussen de schaarhelften wegspuit en er door onderdruk een vacuümbel ontstaat die dan met een knal implodeert.
Santander is de hoofdstad van de regio Cantabrie. We zijn er een paar dagen blijven liggen. We maken een rondvaart door de baai van Santander, want Bobby wordt helaas niet toegelaten in de bus. De laatste avond hebben we samen met de ‘Horizon’, de ‘Maris’ (ook Nederlanders) en de ‘Victoria’ IJslanders in de tuinen van Palacio de Magdalena gezellig de BBQ aangezet.
Onze dinghy’s liggen wel ver weg nu. We sjouwen de 2 dinghy’s over het strand naar een plekje waar geen rotsen zijn om het water in te gaan.. Net voor de regenbui zijn we weer aan boord.
Onze volgende bestemming wordt Gijon. Daarover de volgende keer meer.
