Deel 8 Gibraltar tot en met de Balearen
We verlaten Gibraltar en maken nog een laatste keer gebruik van de stroming. Het vertrek hoeven we niet meer te plannen want je hebt altijd 1 a 2 knopen stroom mee. Dit komt enerzijds door verdamping van de Middellandse Zee en anderzijds stroomt het zoutere water van de middellandse zee onder het water van de Atlantische oceaan door.
Zeilen op de ‘Med’ (middellandse zee) is zeker niet zonder risico. Ondanks dat zeilers wel zeggen dat de letter Med staan voor: motoring every day, kan het hier behoorlijk spoken. Op 18 augustus heeft een zware storm op Corsica huisgehouden. Boten op anker waren volkomen verrast, met diverse schipbreuken als gevolg. Een razende Mistral kwam, ondanks de veel betere beschikbaarheid van de weersverwachtingen en de betere toegang tot het internet toch redelijk onverwachts.
Er bestaan diverse applicaties (apps) voor de telefoon waarin de weerberichten worden weergegeven. Wij maken veel gebruik van Gribfiles, (o.a. pocketgrib, zygrib) wat zijn dat? In het blad zeilen stond laats een mooie omschrijving: De moderne weersverwachting komt uit een computer die een atmosfeermodel (weermodellen) heeft uitgerekend op een rooster. Zo gebruikt het KNMI het weermodel HARMONIE. Wij gebruiken o.a. het weermodel ECMWF van het Europees Weercentrum en de marifoon voor de locale informatie tijdens het reizen.
Een dag nadat we Gibraltar hebben verlaten horen we dat er een grote tanker in de Straat van Gibraltar is gebotst op een schip dat vloeibaar gas vervoerde. Het schip is deels gezonken en ligt met de boeg op de zeebodem op 17 m diepte. Een paar dagen later lezen we dat er veel olie in zee terecht is gekomen en nu de stranden vervuild. We denken aan onze tocht langs deze prachtige kust die nu besmeerd wordt met olie. Hopelijk kan er snel ingegrepen worden waardoor een natuurramp wordt voorkomen.
. . 
. 
. 
We vermaken ons prima, relaxed varen we langs de kust van de Costa del Sol. Langs de kust zie je vele stranden, rotsen en appartementen, veel appartementen! Overdag verzamelen de mensen zich massaal aan het strand voor vertier op het strand. Wat een mierenhoop! De vakanties zijn nog steeds in volle gang.
Het weer kan hier snel veranderen daarom besluiten we in de haven van Estepona te schuilen voor een dreigend onweer. S’avonds hebben we nog een mooie wandeling gemaakt over de boulevard. Bobby wil maar wat graag over het strand rennen, maar helaas is dat gedurende de zomermaanden niet toegestaan. Een eind vanaf de jachthaven ligt het oude centrum, dat als een bezienswaardigheid is vermeld, hier komen we helaas niet meer aan toe.
De andere dag gaan we verder naar Fuengirola, daar hebben we afgesproken met Hans en Anna, vrienden uit Nederland die gedurende een half jaar hier hier hun domicilie hebben gevonden. Onderweg worden we gebeld door Hans, hij heeft ons gespot vanuit hun appartement aan de kust. We worden verrast, ze nemen ons mee naar het prachtige pitoreske dorpje Mijas, een witte parel in de bergen, niet ver van Fuengirola. Dit kleine dorpje is terecht favoriet bij de vele toeristen, het biedt een spectaculair uitzicht op de costa del sol. Een van de attracties is het door de straatjes rijden op een ezel tussen de witte huizen en nauwe straatjes met blauwe bloempotten en rode bloemen. Bobby vond het dichtbij kijken heel spannend! We sluiten de gezellige avond af in het panorama restaurant Azahar.
Aan al het leuke komt een eind. Tijdens de reis naar Malaga vliegt een parasailer voorbij. Bobby springt meteen op en vliegt naar achter om dit gekke ding te zien. Hij blijft blaffen en houdt niet op voordat de parasailer uit het zicht verdwenen is. Mark vliegt op 3 september via Malaga terug naar Nederland. In de baai van Playa de Malagueta vinden we een mooie ankerplek en een mogelijkheid om met de Dinghy aan land te gaan. Ook de Horizon heeft een plaatsje niet ver van ons vandaan gevonden. De stranden zijn voor bescherming van zwemmers afgezet met gele tonnen, deze markeren een grens die je niet met boten of jetski’s mag overschrijden.
Malaga is voor velen een bekende badplaats en leuk om te bekijken, Malaga biedt een aantal bezienswaardigheden die de moeite waard zijn, zoals het Alcazaba, een fort uit de Moorse periode en veel imposante kerken, waaronder de kathedraal. De winkelstraat, Calle Larios is een autovrije straat met statige panden.
We besluiten de andere dag aan land te gaan, maar waar laten we de Dinghy, op Navily lezen we dat hier dinghy’s en/of buitenboordmotoren zijn gestolen. Er is ook geen mogelijkheid om de Dinghy ergens aan het slot te leggen. We kunnen de jachthaven in gaan, maar horen van andere zeilers dat ze dan een belachelijk tarief vragen overeenkomstig de kleinste ligplaats. Dat is absurd! Ik breng Jolanda, Mark en Bobby aan land en blijf zelf op Dasher. Jolanda en Mark brengen ondertussen flanerend via de mooi aangelegde boulevard, een bezoek aan het oude historische centrum en de katholieke Iglesia de San Juan de Bautista. S’ avonds drinken we nog een biertje bij de Horizon.
. 
. 
De volgende dag dag besluit ik ook nog even aan land te gaan, maar zover komt het niet! Als we s’avonds bij de roodkleurige avondschemering genieten van een lekker koel biertje zien we de Guardia Civil naderen. Ze blijven op enige afstand en vragen of wij de Horizon zijn. Nee, dat zijn we niet, zeg ik tegen de persoon op het voordek. Kennelijk heeft hij op AIS gezien dat er boten in de baai liggen. Eenmaal op anker gaan bij ons de instrumenten, waaronder AIS uit. Wij zijn dus niet zichtbaar, bij de Horizon is dat niet zo. AIS staat bij hen altijd aan. Na het noemen van onze bootnaam krijgen we te horen dat we hier niet mogen ankeren. Niet mogen ankeren ,zeg ik verbaasd tegen de agent! Waar staat dat we hier niet mogen ankeren. Hij gaat niet met me in discussie en verwijst me naar kanaal 9 voor informatie. Kanaal 9, dat is port controle van de jachthaven, daar heb ik toch niks mee te maken? De agent wenst verder niet meer te praten en gaat op weg naar de Horizon. Daar verteld hij hetzelfde. Kort daarna krijg ik Frank op de marifoon. (Wij hebben ons eigen radio lijntje op kanaal 77). Het is onderhand donker geworden en we voelen er weinig voor om te vertrekken. Ik ga met port control praten, zeg ik tegen Frank. We schakelen samen over op kanaal 9 zodat hij mee kan luisteren. Op kanaal 9 spreek ik met een persoon van de haven, waarschijnlijk de aanwezige havenmeester. Ik vertel hem wat ons zojuist is overkomen. Dat klopt, zegt hij. U mag hier niet ankeren! Dit is prive-terrein! Waar staat dat beschreven? vraag ik hem. Maar ik krijg geen antwoord, het enige dat hij nog zegt, is dat we binnen 2 uur weg moeten zijn, anders stuurt hij de Guardia Civil op ons af. Dit is belachelijk! Ik probeer nog of we tot morgenvroeg mogen blijven, maar hij is onvermurwbaar. Op Navily lezen dat hier wel vaker boten zonder duidelijke reden zijn weggestuurd. Kennelijk willen ze je in de haven hebben en is het je niet gegund dat het op anker liggen je veel havengeld uitspaart.
In overleg met de Horizon besluiten we maar om weg te gaan. Een paar mijl verder kunnen we het anker weer laten zakken bij een haven die voor ons te ondiep is.. Enigszins wat gefrustreerd over de situatie gaan we om 23.00 uur anker op en varen we een paar mijl verder. Maar als we daar aankomen is de zee niet rustig, we liggen stevig te rollen door de Middellandse Zee deining. Beiden proberen we of we nog iets van nachtrust krijgen, maar dat is onmogelijk. Ik lig met Bobby aan dek en Jolanda probeert beneden nog wat te slapen, ook zij rolt bijna van haar bed af!. Dit is niks, we stuiteren alle kanten op! Om 03.00 zie ik de Horizon anker op gaan. Ik roep Frank op en hoor dat ze weg gaan. De Dinghy slaat iedere keer onder hun boot, waardoor schade kan ontstaan. Bovendien slaapt Loreta ook niet. (Frank slaapt altijd, al zou je een kanon naast zijn bed afschieten, zijn tactiek: op je buik liggen, armen en benen wijd, dan heb je geen last van het rollen)
Het lukt niet om in slaap te vallen en besluiten na een uur ook te vertrekken. Onderweg zoeken we wel een ander plekje op. Dit plekje wordt de haven van Caleta de Velez, een klein vissershaventje met mogelijkheid voor een paar zeiljachten. Het is nog vroeg als we de haven binnenvaren. Er is niemand te zien en het havenkantoor gaat pas om 09.30 uur open. We zien bij een dieselpomp een lange kade, waar ook een rescueboat ligt. Dat is een mooie plek om Dasher even kort achter af te meren. Voordat het leven hier weer op gang komt kunnen we nog even pitten!. Ik blijf in de kuip, dat mocht er iets gebeuren, sta ik paraat.
En natuurlijk gebeurt er dan ook iets! Na pakweg een half uurtje slapen, hoor ik geklop op onze boot. Het is de pompbediende. In het Spaans begint hij tegen me te praten, ik heb wel in de gaten dat we hier weg moeten, maar waarna toe dan, we gaan niet weer de zee op?? Ik vraag of hij Engels spreekt: No English, zegt hij. You must go! kan hij nog net zeggen. Ik zeg oke, maar onderneem geen actie. Weer zegt hij: You must go! En weer zeg ik oke! Maar doe niks. Dit herhaalt zich nog een paar keer, ik hou me van de domme! Wel gemeen, maar we liggen niemand in de weg en bovendien kunnen we niet weg, want Mark moet vanaf hier met de bus naar het vliegveld en we zijn moe. De jongen is teneinde raad. Hij wordt niet boos, maar weet niet hoe hij mij aan het verstand moet brengen dat we weg moeten. En dan komt de verlossing, een motorjachtje komt langszij om te tanken en de bestuurder spreekt me in het Engels aan. “Verder op in de haven is nog een plekje vrij, daar kun je wel liggen”. Prima, Jolanda is onderhand ook weer aan dek, we gooien los om naar de hammerhead (kopsteiger) te varen, hopelijk mogen we daar blijven. Ik wens de jongen, die me een beetje beteuterd aankijkt nog een fijne dag toe en varen weg van de kade. Om 09.30 uur gaat Jolanda naar het havenkantoor en komt al snel weer terug. Het is het enige plekje nog, we mogen blijven. Eind goed, al goed! ‘s Middags vertrekt Mark weer naar Nederland, we hebben samen een mooie tijd gehad en wat gaat die tijd dan toch snel. Het is fijn dat hij een week bij ons aan boord is geweest.
Een paar dagen later krijgen we een telefoontje van Marleen en Giel (uit Lelystad). Zij zijn met hun boot Alani op weg naar Malaga en willen ons graag ontmoeten. Wij liggen dan samen met de Horizon in een hobbelige ankerbaai en er is op de ankerplaats weinig ruimte voor 3 schepen. De enige haven in de buurt is Adra, nog zo’n 12 mijl verderop. We spreken af dat we elkaar in de haven van Adra gaan ontmoeten. Als we rond 23.00u aankomen ligt de Alani reeds aangemeerd. Het wordt een vrolijk samenzijn, we hebben elkaar heel wat te vertellen na 1 jaar. De volgende dag zwaaien wij hen weer uit, zij hebben de afspraak om op 14 september in Lagos te zijn. In het najaar trekken ze door naar de Canarische eilanden om vervolgens een rondje Atlantic te doen. In Adra is een rockfestival aan de gang, ons besluit staat vast: we blijven nog een nachtje. Aan de kade speelt de plaatselijke rockband La rock. Jolanda wordt door een paar locals benaderd om mee te gaan dansen, dat laat ze dan ook niet op zich zitten.
Als je voor langere tijd wilt gaan varen, moet er ook onderhoud gepleegd worden. Zo hebben we, zoals de meeste zeilers een lijstje van werkzaamheden. Een van de klussen is het vervangen van het vetkoord in de roerkoning. Toen we rondliepen in de haven van Torrevieja zagen we dat er een kraan en een werkplaats is om Dasher op de kant te zetten. Bij navraag op de werf van Las Salinas bleek het de volgende dag al te kunnen.
Er is echter een maar!. We mogen niet op de boot overnachten. Gelukkig ligt ook de Horizon in de haven en hebben Frank en Loretta nog een slaapplaatsje over. Het komt overigens mooi uit, want voordat we een biertje kunnen drinken moeten we nog even onderwater bij de Horizon. Op de een of andere manier is de anode voor het schroefblad losgeraakt en verloren gegaan. Eenmaal onder water, toen we de anode wilden vastschroeven, bleek een deel van het boutje nog in de behuizing te zitten. Om dat op te lossen moest de Horizon ook op de wal. Gelukkig lukt dat de andere dag en zo staan onze schepen, niet gepland naast elkaar op de kade.
In de jachthaven van Altea hopen we eindelijk de stuurautomaat weer aan de praat te krijgen. Ik heb nog een verwoede poging gedaan om de rudder feedback schoon te maken, maar als ik eenmaal het motorhuis heb losgemaakt en zie wat er aan troep uitkomt verlies ik ieder vertrouwen in dit apparaat. Via facebook krijg ik nog wat adviezen die misschien voor een korte termijn kunnen werken, maar daar kiezen we niet voor. We besluiten een nieuwe te bestellen bij een dealer/leverancier van B&G in de buurt van Altea. Op internet zoek ik naar een geschikt apparaat. (de oude, merk Simrad is 4 jaar oud, die wil ik dus niet meer). Het wordt een Pomp 3 van B&G en gelukkig kan de leverancier die binnen een week leveren. De hydraulische aansluitingen zullen wel veranderd moeten worden. Alles loopt naar wens, na 4 dagen wordt de pomp geleverd en na een uurtje sleutelen, is het klaar. De computer herkend het nieuwe model en geeft aan dat er geen storingen zijn. In theorie werkt het.Gaat ie het echt doen nu?
Gedurende ons verblijf in Altea hebben we onze vrienden Carin en Bert bezocht. Zij genieten van een 3- weekse vakantie in hun mooie familehuis in Javea gelegen tegenover de berg Montgo, in de prachtige streek van de provincie Alicante. Wat een geluk dat onze periodes zo mooi samenvallen, de verjaardag van Jaap kunnen we samen vieren!. Carin en Bert komen hier al vele jaren, waardoor ze ons de mooie plekjes van de streek konden laten zien tijdens het wandelen en de rondrit. Het is een geliefde badplaats onder de Nederlanders, dit zien we aan de verschillende in het Nederlands geschreven naambordjes, zoals bijv. de tandarts en de makelaar.
Na Altea gaan we naar Ibiza, de wind is gunstig dus als we geluk hebben kunnen we de 60 mijl op zeil afleggen. De Balearen is een eilandengroep voor de oostkust van Spanje. Het bestaat uit de eilanden: Formentera, Ibiza, Mallorca en Menorca. De eilanden zijn voor velen een geliefd vakantieadres. Dat vind je terug in de prijzen. Aan de Costa del Sol waren de jachthavens al duur, maar hier is het extreem. Havens: Ibizastad p/n € 250, Mallorca p/n € 100 en ook aan een mooring betaal je al gauw € 40.We wisten het nog van onze eerdere zeiltochten, dus hebben we een behoorlijke voorraad ingeslagen toen we nog aan het vaste land waren en gelukkig zijn er veel mooie ankerplekken te vinden.
Wat fijn dat we de stuurautomaat weer kunnen gebruiken zeggen we elkaar, onderuit gezakt met wat te eten en te drinken zeilen we met een heerlijk gangetje voort. Maar dan! Na een uurtje zegt de computer: no response rudder feedback!!! Deksels wat nu weer!! zo uit ik mijn frustratie. We moeten weer met het handje sturen. De installatie van de pomp gaat door mijn hoofd. Wat heb ik vergeten? Omdat ook de hydraulische slangen los zijn geweest vermoed ik dat er te weinig oliedruk in het systeem zit, dat is eenvoudig op te lossen. Al zeilende schenk ik vanuit een klein kannetje de olie in de bovenste stuurpomp, mijn vermoeden wordt bevestigd, er moet behoorlijk wat olie worden bijgevuld. De boel weer opruimen en opnieuw proberen, nu gaat het goed. De automaat werkt gelukkig weer!
Eind van de middag komen we aan op de ankerplaats naast Ibizastad, Talamanca bay. Het is behoorlijk druk. In 2015 zijn we hier van het anker geslagen, dat gaat ons niet weer overkomen. We nemen alle tijd om een goede plek te zoeken en omdat het water zo helder is, laten we het anker vallen in geel zand en niet tussen de planten. (overigens wordt je met nadruk er op gewezen voorzichtig om te gaan met de plantjes, de Posidonia (een beschermd zeegras). Tijdens ons verblijf op de Balearen hebben we geen enkel hinder ondervonden van toezichthouders. Vrienden van ons zijn meermaals weggestuurd, kennelijk hebben we geluk gehad. Beiden hebben we niet zoveel behoefte om aan land te gaan en bovendien is het weer onstuimig. De andere dag is het wat rustiger. Met Bobby op de sup peddelen we wat rond.
De Vadere is inmiddels weer terug gevaren naar de zuidkant van Mallorca, aan de NW kant is teveel wind. Ze wachten het ruige weer af, voordat ze oversteken naar Barcelona. Via Whatsapp vragen ze wanneer we overkomen naar Mallorca. We hebben elkaar al enige tijd niet meer gezien en ze vinden het leuk om een paar dagen samen in een baai te liggen.
De andere dag maken we gebruik van een geschikt weervenster om de oversteek naar Mallorca te maken. Met een wind iets ruim van achteren worden we naar Mallorca geblazen, een tochtje van 60 mijl, wat betekent: een lange dag zeilen. Maar we gaan hard, af en toe tikt het log 7 knopen aan. Wat is dit genieten!
S’avonds treffen we de ‘ Vadere’ op de ankerplek Cala Fornelis, zuidwestelijk van Mallorca. We hadden niet meer verwacht Eric en Monica nog te treffen. Ze lagen zo ver op ons voor met reizen en hun plan is te overwinteren in de buurt van Marseille. Maar de stevige westenwind bracht ze hier naartoe.
Maar de volgende dag is het weer niet goed. Ook hier moeten we weg. De wind is nu meer zuidwestelijk en deze ankerplek biedt geen goeie beschutting. Er is een mooie baai vlakbij de stad Mallorca, het heet Palma Nova, goed beschut met een mogelijkheid om met de dinghy aan land te gaan. De andere dag varen we, gevolgd door de Vadere naar toe. De dinghy’s slepen we mee. Eenmaal buiten de baai staat er een stevige wind met behoorlijke golven. Misschien toch niet zo’n goed idee om de dinghy mee te slepen, beter had ik hem aan de Davids gehangen, gaat er door mijn hoofd. Nauwlettend hou ik hem in de gaten, bang dat hij door golven wordt omgekiept. Het gaat goed, maar dat doe ik dus niet weer!!
In de baai bij Palma Nova liggen we heerlijk voor anker en een mooie plek om aan land te gaan. Tjonge wat een drukte, het ene eethuisje naast het andere, de beach is mooi met prachtige stranden en helder water. De kust is vooral gericht op het uitgaansleven van jongeren. Kennelijk loopt het hier wat betreft waarden en normen nog wel eens uit de hand, getuige een verbodsbord wat we zagen hangen.
.
De VadereII heeft een goed weervenster gevonden om te vertrekken. Ze willen nog een keer met ons uit eten, alvorens ze uitvaren. Aan de andere kant van de baai vinden we een mooi restaurantje dat goed staat aangeschreven en waarschijnlijk liggen we daar ook minder te rollen.Van een andere zeiler horen dat er naast het haventje een klein strandje is waar je veilig de dinghy kunt plaatsen. We gaan weer anker op, en verplaatsen naar de andere kant. We spreken af dat we om 19.30 uur naar het strandje gaan. Het is inderdaad een mooi beschut plekje, maar je moet wel over het terrein van het haventje om aan land te komen. Het haventje ligt achter een hek, is nu nog open maar wat als we s’avonds terugkomen?? “Zorg voor later” : zegt Eric. Zelf denk ik:, Wat kan ik doen, mocht het hek bij terugkomst dicht zijn?.
Het is druk bij het restaurant, kennelijk een goeie keus. We moeten even wachten voordat een tafeltje vrijkomt. We hebben een gezellige avond met Monica en Eric, vele leuke momenten worden aangehaald. Als ze morgen vertrekken zullen we elkaar geruime tijd niet meer zien.
Na het eten lopen we naar het haventje, en ja hoor! Het hek is op slot. Dat wordt klimmen, maar ondanks de biertjes zie ik het wel zitten. Eenmaal binnen zal ik met de dinghy naar het strand varen om vervolgens samen naar de dinghy van Monica en Eric te varen. Ik heb mijn rugtas afgedaan en hoor dan gekraak, het hek gaat open!. Yes we zijn gered! Kennelijk heeft een bewaker ons gezien door de camera’s die nu op ons gericht staan. We zwaaien nog even naar de camera’s en gaan op weg naar onze bootjes. De andere dag vertrekt de Vadere en gaan wij op weg naar Menorca.
Langs de oostkust van Mallorca proberen we nog een ankerplek te vinden maar helaas, het ligt vol of er zijn moorings (aanleg boeien voor de verhuur) gelegd. In het noorden van Mallorca , een paar uur verderop vinden we uiteindelijk een grote baai waar we rustig kunnen liggen.
En dan Menorca! Hier zijn we nog niet eerder geweest. We varen naar Mahon, volgens de weersverwachting zou het een mooie zeiltocht worden van een uurtje of 6, maar daar is niks van terecht gekomen. Het hele traject hadden we geen wind. Mahon is de hoofdstad van Menorca het ligt in een diepe inham waar ook de jachthavens zich bevinden.
. 
.
Na Pearl Harbor schijnt dit de grootste natuurlijke haven te zijn. Aan het begin van de inham bevindt zich een prachtig anker gebied. Cala Teulada is de enige ankerplaats waar je mag liggen. Hier hebben we een paar nachten gelegen. Vlakbij ligt het fort La Mola Fortess, een fort uit de 19e eeuw. Het is de moeite waard om het te bezichtigen, er lopen zelfs schildpadden rond in het wild.
Na een paar weken ankeren wordt het weer tijd voor een haven. Het wordt de jachthaven ‘Mahon Marina’. Mahon is een mooie stad, met veel nauwe steegjes en gezellige pleintjes. Het ligt hoog op een berg, dus wel klimmen als je wat van de stad wilt zien.
.
Na het bevoorraden, diesel tanken, wassen en schoonmaken is Dasher weer gereed voor de oversteek naar Sardinie. Nauwlettend volgen we het weer om voor de 40 uur durende oversteek een mooi weervenster te vinden. En dat valt niet mee, er heerst hier vaak een NO-wind. Al met al liggen we toch een week in de haven voordat een redelijk weervenster in beeld komt.
Verwachting: ongeveer 50% zeiltijd, wind NW, grotendeels zonnig, maar aan het eind kans op onweer.
We besluiten ervoor te gaan. De tocht verloopt grotendeels volgens planning. We hebben niet gezeild. Het onweer zagen we gedurende de nacht letterlijk aan ons voorbij gaan, heftige bliksemschichten schoten links en rechts voor ons langs, maar geen luid gedonder. Het zit nog wat verderop in de straat van Bonifacio maar ook Olbia ten oosten van Sardinie.. We vertragen onze snelheid wat, zodat het onweer voorbij is, als we de kust naderen. Het onweer heeft een diepe indruk gemaakt op ons, wat een natuurgeweld.
Het volgende blog gaat over Sardinie