Deel 10 ons verblijf in Cagliari
Op 8 november varen we de haven van Cagliari in. We hebben een ligplaats gereserveerd in Marina di Cagliari. Het is even zoeken omdat de haven 1 aanlegsteiger heeft te midden van de grote jachthaven Portus Karalis. Waar moeten we zijn? Met de marifoon roepen we de havenmeester (Andrea) op en kort daarna verschijnt hij in z’n dinghy naast ons en vraagt ons hem te volgen. We krijgen een prachtige plek toegewezen aan de steiger.
Cagliari is de hoofdstad van Sardinie en onze thuishaven tot maart 2023. We hebben voor deze haven gekozen omdat het gunstig ligt voor het vervolg van onze reis en voor het verrichten van onze 101 klussen, dan is het wel makkelijk in een stad te liggen. De meeste bootspullen kunnen we hier in de stad kopen bij Rinaldi Nautica shop. Voor de bouwmaterialen die nodig zijn, moeten we op het industrieterrein zijn, even buiten de stad. Om daar te komen gebruiken we onze elektrische step.
Samen met Frank (Horizon, heeft ook een step) racen we met een maximale snelheid van 25 km/uur het hele gebied door. Fantastisch, tegen het verkeer in, rijkswegen, provinciale wegen, fietspaden alles is kennelijk mogelijk. Tot op heden zijn we nergens over aangesproken, aangezien je niet mag fietsen op de voetpaden houden we ons daar ook maar een ‘beetje’ aan. Voetgangers hebben veelal voorrang. Als we van de haven de stad in willen, steken we 2 drukke 4-baanswegen en een busbaan over. Auto’s scheuren van links naar rechts en visa versa. Zodra je het voetpad nadert stoppen alle auto’s, ze gaan vol in de remmen om jouw voorrang te verlenen. Heel bijzonder, in Nederland zou je je schoenzolen regelmatig kwijt zijn!
Hoe de structuur van de verschillende politiekorpsen geregeld is, is een vraagteken. Er is de nationale politie- Polizia di Stato, de financiële crimepolitie- Guardia Finanza en de politie-Carabinieri. Daarnaast is er nog een locale politie, provinciaal of gemeentelijk/locaal. Bij veel gebouwen lopen veiligheidsbeambten, al dan niet bewapend. Wie is nu waar voor verantwoordelijk? Het blijkt dat wetshandhaving gecentraliseerd is op nationaal niveau, uitgevoerd door de 3 politiekorpsen hierboven genoemd. Het is al met al een complex systeem. Daarnaast er is ook nog de Guaria Costera, de nationale kustwacht die we hier regelmatig langs zien varen.
De Italianen zijn heel vriendelijk en gastvrij. Het merendeel spreekt geen Engels en dat is wel eens lastig, maar met handen en voeten en google translate komen we een heel eind.
Regelmatig bezoeken we Rinaldi, een klein watersport zaakje tjokvol artikelen, je moet letterlijk over de slangen stappen om iets uit de schappen te halen. We worden geholpen door 2 oude vrouwtjes, die kris kras door de winkel lopen. Met pen en papier en een rekenmachientje, houden ze in een huishoudboekje bij wat we kopen. Vanaf het eerste bezoek beschouwen ze ons al als vaste klant en krijgen we bij elke aankoop 15% korting. (en dat mag ook wel, gelet op onze vele bezoekjes!))
De meeste Italianen zijn, ondanks een temperatuur van 15 graden dik gekleed. Zo heeft Andrea, onze havenmeester verschillende laagjes over elkaar, hij voelt zich net een ui. Alle laagjes kunnen afgepeld worden. Maar ondanks de dikke kleding zitten ze ’s avonds bij een restaurant buiten, terwijl wij dan juist binnen gaan zitten, zo tegenstrijdig!
Orto Botanico
Jolanda brengt samen met Loreta (Horizon) een bezoekje aan de botanische tuin.(Orto Botanico). Het is winter en de meeste planten, struiken en bomen staan nog niet in bloei. Het is groen en deels tropisch en dat in de maand januari, dat hadden zij niet verwacht Hier vlakbij het drukke centrum heerst een oase van rust.
Er groeien vele soorten planten, die wij als planten in de huiskamer hebben. Het meest opvallend is de uitgebreide collectie van cactussen (500 soorten) en de Yuccaplanten, die soms uitgroeien tot hoge bomen. Verscholen in het groen ligt een romeinse Cisterna, een ondergronds afgedekt regenwaterbassin. Hierin kon wel 10.000 l. water worden opgeslagen. De 4 uur durende wandeling was zeker de moeite waard!
Cagliari heeft vier verschillende wijken: Castello, Villanova, Stampace en Marina. We wandelen heel wat af door alle wijken. Het mooiste uitzicht heb je van bovenaf bij Castello, bij de middeleeuwse citadel St Remy.
Klussen
Hoe komen we de winter door? Elke dag wordt er geklust aan Dasher. We hebben een lange lijst (meer dan 35 punten) met klusjes die we grotendeels willen wegwerken. De klussen hebben betrekking op: de motor, buitenboordmoter, dinghy, lek bij watertank, bilge, electriciteit, lijnen, watermaker, filters watersysteem, verven en lakken, verlichting, parasailor, voorraad beter indelen en registreren (nieuwe bakken), horgaas en zonsverduistering voor de ramen, bankbekleding en lierhoezen maken.
Naar Nederland
We wachten in spanning op bericht uit Assen van de geboorte van ons 6e kleinkind. Onze dochter kan elk moment bevallen en natuurlijk willen we de nieuwe telg bewonderen. De boot ligt vertrouwd in de haven, maar met Bobby naar NL vliegen is niet echt handig. Niet alle vliegmaatschappijen nemen een hond mee. Met een paar grote luchtvaartmaatschappijen, waaronder KLM, Alitalia en Transavia kan hij mee, maar los van de kosten is er een risico bij de tussenstop (indien de overstap langer dan 3 uur is, mag hij niet meer mee). We zullen dus een plekje voor hem op het eiland moeten vinden. Na enig speurwerk komen we terecht bij een prachtige locatie gelegen in het noordoosten van het eiland. Met de auto is het wel 3 uur rijden (Zie kaartje), maar dat hebben we er wel voor over.
We kunnen zo ook een deel van het eiland bewonderen. Zodra we weten wanneer we naar Nederland vliegen, gaan we een autootje huren om Bobby weg te brengen.
En dan krijgen we bericht. Yes! ons 6e kleinkind is geboren, gezond en wel, een meisje. (Leya)!
We huren een Fiat panda, een prima autootje, alleen geen cruisecontrol en dat is wel jammer, maar het gaat prima, Stoel in de achterste stand en de rugleuning ver naar achteren. Ik kan nu door de achterruit naast me kijken en zit prima.
Het landschap en de dorpjes waar we doorkomen vinden we niet zo bijzonder, veel vlak grasland en industriegebied bij de steden. De provincie Nuoro is het mooiste landschap met veel hoge groene bergenen en daartussen kleine schilderachtige dorpjes.
Bobby’s verblijf
Istinto Libero is het dierenpension waar Bobby verblijft. Het pension wordt gerund door Serena en David, echte hondenliefhebbers. Zij hebben een fantastisch terrein, gelegen tussen de bergen met een aangelegd vijvertje, waar Bobby naar hartelust kan rennen en spelen met andere honden. Het hondenverblijf ziet er ruim en keurig uit en bestaat uit een slaap en speelgedeelte. Elke dag stuurt Serena een filmpje of foto’s van Bobby, echt geweldig!
De reis
De hele reis is uitgestippeld, we vliegen op Brussel en gaan daarna met de trein naar Beilen. Het is al met al een hele reis, we zijn om 06.45 uur lopend vertrokken naar het treinstation, op ongeveer 10 minuten afstand van de haven.
Ik bespaar jullie de details na 12 uur reizen, maar om 20.00 zijn we bij mijn moeder in Beilen. Haar auto staat klaar om te gebruiken en we komen rond 21.30 uur aan bij onze dochter en schoonzoon in Assen. Het is prachtig en hartverwarmend om weer bij je eigen familie te zijn.
We blijven bijna 3 weken in Nederland. In die tijd hopen we de overige familie en vrienden te bezoeken. Mijn moeder heeft besloten om te stoppen met autorijden. Ze is 92 jaar en heeft ruim 60 jaar auto gereden. Ondanks het feit dat ze nog goed rijdt, besluit ze te stoppen. De kosten wegen niet op tegen het gemak. We mogen haar auto gebruiken en deze kunnen we achter laten bij Bas en Laura in Limburg, (ons laatste verblijf in NL). Na een weekje karren we naar Mark in Harderwijk en naar onze vrienden. De reis wordt vervolgd via Nieuw Vennep (moeder en zuster/zwager), Goor (vrienden), Nieuwegein (vrienden) en uiteindelijk Brunssum, (Bas en Laura).
Het zijn intensieve weken geweest, maar we hebben er flink van genoten. Heerlijk om ouwe koeien en ervaringen te delen. En dan weer vertrekken, vertrek is altijd lastig, maar het verlangen naar Dasher is groot. Laura en Koen(oudste kleinzoon) brengen ons naar Maastricht. Vanaf daar reizen we verder met de Flixbus naar Brussel Charleroi. We vliegen vroeg en overnachten bij van der Valk in Brussel Charleroi. Het loopt allemaal van een leien dakje. De wekker gaat rond 06.00u af, daarna rijden we met de taxi naar het vliegveld. Nog even inchecken met 2 koffers vol spullen en dan vliegen we om 09.20 weg met regen. Rond 13.00 uur landen we op het zonnige vliegveld Elmas in Cagliari. Vanaf het station pakken we de trein en om 14.00 uur lopen we naar Dasher en de Horizon. De Horizon is naast ons aangemeerd toen wij in NL verbleven. Frank en Loretta wachten ons al op met een heerlijke Nederlandse maaltijd.
De dag daarna gaan we Bobby ophalen, nu met een Fiat Punto met cruisecontroll.
Als we het terrein oplopen ziet Bobby ons aankomen. Eerst kijkt hij wat vreemd, maar dan is er herkenning, hij is zoooo blij! Hij heeft al die tijd met andere hondjes gespeeld, we beseffen dat we de juiste keus hebben gemaakt.
Tandarts
Moeten we niet naar de tandarts voor een periodiek controle? De laatste keer was bij vertrek! Het is inmiddels januari, de tijd vliegt.
De tijd in Nederland was te kort en te vroeg voor de halfjaarlijkse tandartscontrole, dus we zoeken er eentje hier. Jolanda vindt op 10 minuten loopafstand van onze haven een tandarts. Als ze een afspraak wil maken, kunnen we gelijk s’middags komen. Dat is fijn en om 15.oo uur lopen we er naar toe. De ingang is even moeilijk te vinden, maar uiteindelijk lezen we het op een van de bordjes naast een grote bewerkte klassieke deur, daarachter waan je je in de vijftiger jaren. Marmeren trappen en een lift met een ouderwetse metalen spijltjes schuifdeur. De tandarts zit op de tweede etage. de ruimte ziet er modern en prima verzorgd uit.
Claudio (de tandarts) maakt direct foto’s, geen gedoe met haakjes of spiegeltjes. Je kin ligt op een steun en camera draait om je gezicht heen, iets moderner dan in NL. De foto wordt op een groot scherm weergegeven en de tandarts deelt zijn waarneming aan je mee. De controle is gratis, maar het vervolg jammer genoeg niet. Ik heb geen gaatjes, maar hij benoemt wel punten die aangepakt kunnen worden. Zo wil hij een implantaat zetten tussen 2 kiezen, is beter voor de spijsvertering is zijn mening. De kies is er 30 jaar geleden tussen uit gehaald, dus ik vind het wel prima zo! Hij vervolgt: 2 kiezen zitten wel erg tegen elkaar, dat is een probleem om goed te kunnen flossen. Op het scherm laat hij dit zien, nou vooruit dat maar! Kosten € 30. Jolanda moet een keer terugkomen.
Website
Op de website staan 2 filmpjes over ons verblijf hier gedurende de winter.
Bij het plaatsen van een filmpje op Youtube kregen we de volgende melding:
Hi Dasher,
A copyright owner using Content ID has claimed some material in your video. As a result, your video has been blocked in some countries. This means that your video is still up on YouTube, but people in some countries may not be able to watch it.This is not a copyright strike. This claim does not affect your account status.
Video title: Van Mahon naar Cagliari okt 2022
Copyrighted content: Cose della vita (Can’t Stop Thinking of You)
Claimed by: SME
Blocked countries: Russia
Kennelijk wordt het nummer door Rusland gezien als ondersteuning aan de oppositie tegen de oorlog in Oekraine!
2 december
Jolanda is jarig, we vieren dit samen met Frank en Loreta. Jolanda heeft een echte appeltaart gebakken om het te vieren. Dit wordt geweldig gewaardeerd! Heerlijk smullen! Het is jammer dat familie en andere vrienden er niet bij kunnen zijn dit keer.
Dinghy
De dinghy is ons vervoermiddel als we op anker liggen. En we ankeren veel, het is heel belangrijk een betrouwbare boot te hebben.
Daarom hebben we besloten een andere dinghy aan te schaffen, de huidige DSB is 28 jaar oud en niet meer betrouwbaar. Na enig speurwerk komen we een leverancier in Italie tegen die Highfield boten verkoopt (Pontevera). Hij heeft een Ultra Light 310, hypalon in voorraad, de boot die ons wel wat lijkt. De prijs is in vergelijking met Nederland en Griekenland redelijk, dus we besluiten deze te kopen. Na betaling zal hij hem de andere dag gaan versturen. Natuurlijk loopt niet alles zoals je het wenst en aan het eind van de middag ontvangt Jolanda telefoon van de verkoper. Ik heb een vreselijk slechte mededeling. We hebben de boot niet!? (@#$^&* , denk ik, we hebben net onze oude boot verkocht, hoe kan hij iets verkopen, terwijl hij het niet in voorraad heeft????). In het magazijn heeft de medewerker de CL voor een UL aangezien, beetje slordig!! Hij kan het geld terugstorten of kijken wat er wel in voorraad is. We krijgen een nieuw aanbod. Ze hebben de classic CL 310 Hypalon of de UL 290 PVC. PVC is met het oog op de zon geen optie. De Classic is mooi, iets luxer, maar ook zwaarder. De offerte komt binnen met het bedrag wat we moeten bijbetalen. Om ons tegemoet te komen krijgen we nog wat extra korting. We besluiten het te doen. Het duurt een aantal dagen maar dan staat de koerier op de kade. Een volle pallet, volledig geseald wordt op de kade gezet. Tjonge wat veel plastic en wat een karton! In overleg met Andrea dumpen we het afval in de containers op de kade.
Op de gebruikelijke manier, nu met iets meer inspanning, wordt onze nieuwe Highfield aan boord gehesen, het past net op het voordek.
Zodra de dinghy binnen is, willen we vertrekken. Het plan is naar de punt van Sardinie te varen, naar de haven Vasimilius. We willen Dasher op de kant hebben om een paar anodes te vervangen en rondom schoon te maken/te poetsen. Daarna willen we met een mooi weervenster oversteken naar Sicilie. Voorlopig is het weer zeer wisselvallig maar wel heerlijk qua temperatuur. Ook dit loopt weer anders. Jolanda krijgt de haven Villasimius aan de lijn en we krijgen te horen dat er niet zelf geklust mag worden in de shipyard. Niet te geloven! Je mag niet eens je eigen boot poetsen. Het liggeld is twee keer zoveel als hier in de marina. We besluiten hier te blijven. Andrea komt met een oplossing, er is een gespecialiseerde duiker die onze anodes kan vervangen. (had ik nu toch maar een duikfles aangeschaft!) Na 2 uur arriveert de duiker en gaat onder water, Bobby vindt het maar niks al dat geborrel rond Dasher, hij blijft blaffen!
Een paar dagen voor vertrek zijn we bij een Australisch stel op hun pas aangekochte 42 ft catamaran uitgenodigd voor een gezellig avondje. Het is leuk om andere mensen te spreken en hun dromen te leren kennen. Ze hebben alles verkocht en zijn ook eerder met pensioen gegaan, met het doel de Mediterranee te verkennen, vrij te leven.
We gaan weer
En dan vertrekken we! Wat los zit moet vastgemaakt worden, dek opgeruimd, motor check, loopbrug in de achterste bakskist, stroomdraad aan boord, trekveren in een zak, zeilen aanslaan en Bobby zijn zwemvest aantrekken. Op de kade staan onze Australische zeilvrienden, Marko, de buurman en nog een paar nieuwsgierigen. Alvorens de lijnen los te maken starten we de motor. Start de motor!???!, er gebeurt niks. Shit!! Wat is er aan de hand? De display blijft uit! Geen gegevens. Hoe kan dat? 2 dagen geleden heeft de motor nog gelopen. Enigszins beteuterd, deel ik de toeschouwers mee dat er voorlopig geen sprake is van vertrek. De loopbrug kan weer uit en het stroom weer aangesloten. Andrea geeft aan dat hij wel een Volvo Penta technici kent, dat is attent aangeboden, maar ik ga eerst zelf op onderzoek uit. Ik ken de tarieven hier zo zachtjes aan wel! Er is voldoende spanning en ik zie geen losliggende draden of aansluitingen. Op de facebook groep Volvo Penta Victims omschrijf ik het probleem en snel daarna komen de eerste oplossingen binnen. De meeste herkennen het probleem, het is je MDI. (Mechanical Diesel interchange) een soort zwarte blackbox die aan de zijkant van de motor zit. Met die kennis bel ik met de werf in Nederland (Flevo Marina). Zij hebben de motor in 2017 geplaatst. Dit is wel erg snel kapot, misschien hebben we nog garantie. Het probleem wordt onderkend, maar helaas is de garantie net verlopen. Er zit niks anders op dan een nieuw onderdeel te bestellen.
Met DHL kan het in een week geleverd kunnen worden, dit lukt aardig! Via track&trace is het pakketje goed te volgen. Op donderdag krijg ik bericht dat het is afgeleverd, fantastisch, direct ophalen en monteren. Na een halfuurtje prutsen is de klus geklaard en is de nieuwe MDI aangesloten. Het is nog even spannend, zal de motor aanslaan? En ja hoor, de display gaat aan. Nu op de startknop drukken en dan klinkt het bekende geluidje van de dieselmotor!
We vertrekken weer,
Althans we hopen zo snel mogelijk te vertrekken, maar de weergoden zijn ons nog niet goed gezind. We zijn nu 150 dagen in Cagliari geweest (gepland/ongepland). Het is de hoogste tijd om weer verder te gaan.
Het blijft nog een weekje stormachtig, winden tot 40 knopen gaan ons de komende dagen tergen. Pas dinsdag 4 april lijkt het geschikt om over te steken naar Sicilie.
Maar daarover in ons volgende blog meer!