Naar Sicilië
We zijn weer op weg van Cagliari naar Sicilië! Op weg naar nieuwe avonturen met nieuwe hoogtepunten en hopelijk weinig dipjes. Want ja, ook die zullen voorkomen.
Het begin gaat prima, met weinig wind varen we rustig op de motor richting Villasimius. De weersverwachting geeft, voor wat later op de dag een windrichting NW met kracht 3-5 Bf. Een prima windje om door te gaan naar naar Palermo, Sicilië, afstand ongeveer 210 Nm.
Eenmaal buitengaats merken we dat de zee erg wispelturig is. We worden alle kanten op geslingerd, een rondje rodeo rijden is er niks bij. Ook de wind verandert vaak in kracht en in richting, daardoor komt Dasher niet lekker in balans. Opeens krijgen we allebei de neiging om de vissen te voeren. Helaas blijft het daar niet bij en voordat de vishengel uitgaat wordt het voer rijkelijk uitgegooid, he dat lucht op!
We schommelen de hele nacht door en het is koud! Met onze winterpakken aan draaien we een wachtschema van 3 uur op en 3 uur af. We varen met de motor bij richting Sicilië. Het is geen fijne oversteek, de wind is gaan liggen, maar de vervelende deining houdt aan. Beneden in ons bedje rol je van de ene zij op de andere. Je rust wat uit, maar van slapen komt weinig terecht. Bobby heeft nergens last van. Hij ligt het liefst tegen je aan en slaapt, zolang hij maar bovendeks is. Het lijkt mysterieus, maar onder in de morgen zien we de contouren van Sicilië opdoemen. Het lijkt zo dichtbij, maar als we naar de afstand kijken die onze plotter weergeeft, is het nog heel ver. Nu ook de zon opkomt, voelen we ons een heel stuk beter.
Palermo
In de schemeravond naderen we Palermo, hoofdstad van Sicilië. Na lange tijd is het weer heerlijk om op anker te gaan. De ankerplaats is nog leeg, we zijn alleen. Als we eenmaal vastliggen verwennen we ons met een heerlijk ankerbiertje, zeker verdient na deze vervelende oversteek. We rollen niet meer en liggen goed, het is tijd voor een goeie nachtrust.
De andere dag varen we met de dinghy naar het lokale vissershaventje om aan land te gaan. Er liggen diversen moorings(tonnen) in het water te wachten op de vele bootjes die nog op de wal staan. Het seizoen is nog niet begonnen. Langzaam varen we naar de kant, oplettend op de vele lijnen onder water. Langs een betonnen wal leggen we met een oversized kabelslot vast aan een verroeste ring. We zijn weer aan land en bekijken de omgeving van Ara Nella (voorstadje van Palermo). Ook hier nauwe straatjes en veel mensen op straat. Families of vrienden die samen klonteren, al dan niet met barbecue en/of drank, het is al met al een gezellige vertoning.
Palermo is ongeveer een uurtje lopen vanaf onze ligplaats. Er ligt veel troep op straat en het krioelt van auto’s, motoren en scooters. De Italianen weten de claxon wel te vinden. Ik denk dat het hier het meest gebruikte onderdeel van het voertuig is, wat een herrie!. Zeker als het stoplicht op groen springt. Kennelijk is er een wedstrijd wie het eerst op de claxon drukt. Maar ook hier, voor voetgangers gaan ze vol in de remmen.
De andere dag gaan we naar Palermo, we trekken Bobby zijn schoentjes aan en gaan op weg. We volgen de weg langs de kust en komen langs een grote werf waar cruiseschepen in onderhoud liggen. Kennelijk is het pauze, want veel werklieden zitten of lopen even buiten de poort. We passeren een parkeerplaats waar wel honderd scooters staan. Bobby krijgt de volle aandacht, een hond op schoenen, dat hebben ze nog nooit gezien, menig Italiaan licht dubbel van het lachen.
We zijn verbaasd als we het oude historische centrum inlopen. Het is sfeervol, al die oude gebouwen, knusse straatjes, terrasjes, straatmuzikanten, er komt geen eind aan. De stad wordt geleefd en beleefd, veel toeristen uit alle delen van de wereld lopen rond.
Het is goede vrijdag, (Pasen). in de RK kerken staan draagbaren op gesteld voor de processie die om 17.00 uur van start gaat. Dat willen we meemaken.
We hebben nog enige tijd over en gebruiken die om op een pleintje naar straatmuzikanten te luisteren. Een harpist en een gitarist maken prachtige muziek, waaronder nummers van Sting. En dan halverwege een heerlijk nummer verschijnt de Guardia Civil. Ze worden gevraagd te stoppen, omdat de optocht gaat beginnen. Kennelijk wisten ze niet dat er een optocht aankomt, want ze keken zo beduusd.
Daar komt de processie:
De draagbaar wordt gedragen door ong 40 man verdeeld over 4 lange draagbalken. De helft loopt voorruit en de andere helft loopt achteruit, ze staan dus face to face. Vervolgens zijn er 4 mannen, op elke hoek en 1 die ruimte houdt. En dan zijn er nog 2 die het geheel in een richting stuurt. Als er getild of neergezet moet worden, wordt er op een hoorn geblazen. We hebben een draagbaar gezien met een mariabeeld op ong 2 meter van de grond. Als de baar stopt, klimt een man omhoog. Baby’s en kleine kinderen worden aangereikt om contact met het mariabeeld te maken. Langs de weg staan lange rijen met mensen die de lijdensweg van Christus aanschouwen. De processie verplaatst zich voetje voor voetje en wordt begeleidt met muziekorkesten die in lange 4-tels noten zwaarmoedige muziek speelt. Wat een treurnis!
Cefalu
Na een week reizen we verder naar Cefalu een historisch plaatsje ongeveer 40 mijl verder. Als we aankomen is het 20.00 uur als we het anker vlak achter de strekdam (breakwater) laten vallen. We liggen prima voor de nacht. Morgen zien we wel weer. Op de app Navily zien we dat er op de vrije steiger een Engelse zeilboot licht. We sturen hem een berichtje en vragen naar de mogelijkheden om met de dinghy aan land te kunnen of naar meer plek aan de steiger. Hij antwoordt dat hij morgen weggaat en wij op zijn plaats kunnen liggen.
Dat gaan we doen, als hij de andere dag vertrekt gaan we anker op en varen naar zijn plek. Als we goed en wel liggen, komt de havenmeester. U wilt hier blijven liggen, vraagt hij? Oke, dat is dan €60. Maar dit is toch een gratis plek, zeg ik. Nee, dit is priveterrein en niet gratis. Vertel hem over de vorige boot die niet hoefde te betalen, maar dat is nu niet meer. Dan gaan we weer op anker, zeg ik hem. Hij ziet dat ik dat meen en vraagt: Wat wilt u dan wel betalen? We liggen aardig en kunnen makkelijker aan land, € 20 zeg ik. Dat moet ik even met mijn baas overleggen. Na een halfuurtje komt hij weer aangelopen en zegt: U mag voor €40 blijven liggen. Nog te veel, zeg ik. Uiteindelijk komen we uit op €60 voor 2 nachten inclusief stroom en water.
Cefalu is een van de mooiste dorpjes van Sicilië, klein maar gezellig. Slenterend over de oude keitjes in den smalle straatjes, waan je je in de middeleeuwen. Er staan veel oude huisjes en we bezoeken de indrukwekkende Normandische kathedraal. Bobby komt onderweg nog een schildpad tegen, dat vind hij maar niks! Cefalu dankt zijn naam aan het Griekse woord Kefalu, dat hoed of hoofd betekent. Dit is een verwijzing naar de bijzondere vorm van de rots die boven Cefalu uittorent. ‘S avonds nemen we plaats bij La Sala, we krijgen een speciaal plaatsje aangewezen. Samen genieten we van een mooie zonsondergang en een heerlijke pizza. Wat wil je nog meer?
Taormina
En weer gaan we verder, nu via de straat van Messina waar we in de haven van Regio di Calabria diesel tanken en dan door varen naar Taormina. In de baai van Taormina gaat het anker uit, naast ons ligt een 50 voets catamaran (X-clip) met een Engels gezin. Op de achtergrond reikt de vulkaan de Etna prachtig boven het plaatsje Giardi Naxos uit. Rondom de top ligt een dik pak sneeuw. Elke dag zien we een rood mini duikbootje onderduiken in de baai. Deze vaart rond met toeristen, wel grappig.
Taormina licht ongeveer 10 km van ons af bovenop een berg, daarom besluiten we met de bus te gaan. Maar met Bobby is het maar de vraag of we mee mogen. Honden zijn niet altijd toegestaan. Als ik een buschauffeur aanspreek, blijkt het geen probleem te zijn. Dat is mooi, dus wachten we op de bus. De buschauffeur dirigeert ons naar achteren. Daar mogen we met Bobby zitten. Als we naar achter lopen vertrekt hij direct. Kennelijk met veel haast, we worden alle kanten op geslingerd. Met slechts 2 standen (vol gas of rem) scheurt hij de berg op. Passagiers lachen of zien het angstig aan. Hij heeft er zin in.
Taormina, volgens info een mooi plaatsje maar niet voor ons. Zeker, het heeft mooie plekjes, zoals de uitkijk over de baai, enkele oude gebouwen en natuurlijk de oude Griekse arena. Maar het toerisme heeft hier duidelijk de overhand. De winkelstraat, is een beetje vergelijkbaar met een winkelstraatje in Nederland is niet heel bijzonder, behalve enkele eenmanszaakjes.
Na een fikse regenbui en een wijntje onder een lekkend afdak in een schuin aflopend steegje, gaan we weer naar Dasher. Op het busstation moeten we kaartjes kopen. Heeft u een muilkorf of reiskooi voor uw hond? vraagt de verkoopster. Nee, we zijn zo gekomen en willen nu weer terug. Dat kan niet, alleen met een muilkorf! Ze is onverbiddelijk. Er rijdt een witte bus van een andere organisatie die wel honden meeneemt, probeert u het daar. Vertrekt over een half uurtje. Kaartjes zijn verkrijgbaar in de bus. We staan buiten bij de bus te wachten, samen met een Zwitsers echtpaar, ook met een hond. Dit gaat goed, we mogen weer achter in plaatsnemen. De reis gaat nu heel relaxed. Maar! Wat doet de chauffeur nu? Hij stopt niet op de afgesproken plek. Shit, drukken helpt niet!. Ook de Zwitsers zien hun stopplaats aan hen voorbij gaan. Uiteindelijk stapt de man naar de chauffeur en vraagt hem te stoppen. Geen probleem, hij laat ons midden op de rijksweg uitstappen. Wauw dit is wel link, achter elkaar met 2 honden lopen we tegen het verkeer in richting ‘huis’. Ons wandelpad is ongeveer een halve meter en de tegemoetkomende auto’s zoeven rakelings langs ons heen. De Zwitsers hoeven niet zo ver te lopen, maar wij moeten volgens google maps die weg nog wel een heel eind volgen. Dit is te link, dus het eerste landweggetje dat we tegen komen schieten we in. We zien wel waar we terecht komen. Een autootje komt ons achterop en stopt zo’n 500 meter voor ons bij een meterkast waar hij kennelijk iets moet repareren. Als we bij hem zijn vraag ik hem de weg naar de haven in Naxos. Hij kijkt ons verbaasd aan en begint te lachen, als we zeggen dat we te voet zijn. Dat kan niet waar zijn, zegt hij. Waar is jullie auto? Zijn jullie te voet? Dit gaat niet goed, we besluiten een taxi te bellen en vragen hem naar de locatie waar we nu zijn. Hij blijft lachen en zegt uiteindelijk: Stap maar in mijn auto. Ik breng jullie wel. We zijn blij, super attent en aardig dat hij ons wil brengen. Als Jolanda hem wil betalen voor de benzine, wijst hij het af. Dit is echt fantastisch! We bedanken hem hartelijk! Moe maar voldaan komen we bij de dinghy. Eenmaal gearriveerd op Dasher drinken we een lekker koud biertje op de goede afloop.
Na Toarmina verlaten we Italië, we gaan door naar Griekenland. Een tocht van 250 mijl. We vertrekken met een prachtig zeilwindje, vol zeil verlaten we de baai. We gaan hard met bijna 7 knoop steken we de straat van Messina over, als het zo blijft zijn we vlot aan de overkant. Maar zoals zo vaak is de wens de vader van de gedachte. Eenmaal onder de kust van het vaste land van Italie valt de wind weg. De motor kan weer aan. Hopelijk krijgen we later weer wind. Maar als zo vaak in de middellandse zee blijft het zo. Je vaart liever niet met de motor aan, maar nu! Ach de zee is vlak, het zonnetje schijnt, het is niet zo koud en Griekenland nadert, best wel relaxed.
Onderweg krijgen we nog visite van een jonge zwaluw, die hulpeloos en uitgeput een plekje zoekt om even uit te rusten.Plotseling vliegt hij naar binnen en gaat bij Jaap in zijn nek zitten.
We zien dolfijnen en heel even een schildpadje.
We zijn in Griekse wateren aangekomen, dat betekent dat het gastenvlaggetje van Italie omgewisseld moet worden voor het Griekse vlaggetje.
In de verte zien we Kefalonia. Maar daarover meer in ons volgende blog.