Deel 4 Van Santander naar La Coruna
Van Santander gaan we verder naar Gijon, een tocht van ongeveer 100 mijl. Na een goeie nachtrust vertrekken we om 10.00 uur en hopen de andere dag s’morgens om 07 uur de haven van Gijon aan te lopen. Zoals verwacht staat er weinig wind als we de ankerplek verlaten en zullen we de eerste uren niet kunnen zeilen. Eenmaal buitengaats verschijnen de eerste dolfijnen langszij. Het zijn mooie plaatjes als de dolfijnen zo dicht bij je langs zwemmen. Bobby wordt knettergek als hij de dolfijnen langs ziet zwemmen. Hij blaft enthousiast en wil ze het liefst achterna springen, we houden hem liever in de kuip met een riem. Als hij nu het woord visjes hoort , schiet hij overeind om te kijken waar ze zijn.
De nacht verloopt rustig, om toerbeurt wisselen we de wacht, 3 uur op en 3 uur af is het schema waar we ons aanhouden. Als je geen wacht hebt kun je benedendeks slapen. Nou ja, slapen?? Dasher rolt van links naar rechts over de golven. Dit is iets waar je nimmer aan zult wennen!. Het beste is je niet verzetten en met de deining meerollen, als je moe genoeg bent slaap je wel!
Gijon is een grote stad, met aan en afvoer van grote schepen. Er is een geul voor de scheepvaart gegraven en dat is maar goed ook want aan weerszijden is het niet diep en bovendien gekenmerkt met rotsen onder water. Na de groene ton aan stuurboord moeten we direct bakboord uit om de haven in te varen.
Eenmaal binnen zijn de visitor moorings door de verschillende nationaliteiten eenvoudig te zien. We vinden weer een plekje aan een kopsteiger, dat is super!
Gijon vinden we mooi, het heeft een mooi centrum met veel gezellige restaurantjes en smalle steegjes. Het doet ons een beetje denken aan A Coruna. Door het receptie-team van de haven worden we geïnterviewd en gefotografeerd voor hun enquete.
Op de boulevard staat een kunstwerk van vele flessen Cider. Jaarlijks is er een ciderfestival, waarbij 30.000 liter Cider in glazen met het festival logo erop aan de bezoekers wordt uitgereikt.
Na 2 nachten gaan we weer verder. Bij de dieselpomp ligt een motorjacht aan de steiger , It will take another hour before he is finished, hoor ik de pompbediende zeggen. (het jacht tankt ong 3000 liter, a € 2).
Er is nog een klein plekje van een meter om 5 voor het jacht om aan te leggen, zodat we niet hoeven te wachten. Langzaam manoeuvreer ik Dasher achteruit naar de steiger. De eigenaar van het jacht staat enigszins bevreesd op het voordek. Geen zorgen, dit komt goed. Met behulp van de pompbediende leggen we aan. Dasher steekt wel een meter of acht uit, maar het komt goed. We hebben voldoende houvast om even te tanken.
De volgende stopplaats is Camarinas, een mooie ankerplek goed beschut tegen wind en deining. De weersvoorspelling varieert tussen de 5 en 20 knopen Noord/Oost. Wel kan er een buitje vallen. Dat zijn we wel gewend, want tot op heden is de zomer hier nog niet begonnen. We trekken weer onze winterzeilpakken aan en vertrekken. Het is weer een nachtje doortrekken. S’avonds om 21 uur wisselen we van wacht. Ik ga nog ff een paar uurtjes liggen/slapen, omdat om 24 uur mijn wacht weer begint. Er staat een rustig windje, in de verte onweert het. Vooralsnog geen reden om de zeilvoering te veranderen. Maar dan gebeurt het !! Om 23 uur maakt Jolanda mij wakker. De wind is aangetrokken tot 18 knoop, we gaan een rif in het grootzeil zetten. Met een halfslaperige kop sta ik aan de mast, terwijl Jolanda Dasher in de wind stuurt. Het rif is gezet, maar eenmaal in de kuip is de wind toegenomen tot 22 knoop. Niets aan de hand, het is nog steeds overeenkomstig de verwachting. En dan gebeurt het snel ,de wind neemt drastisch toe. De motor staat bij en de fok is ingerold. In een mum van tijd geeft de windmeter 35 knoop aan. Ik heb de grootschoot strak aangetrokken, zodat het zeil weinig wind vangt. Oploeven en Dasher met de kop in de wind brengen en vervolgens het zeil weghalen, zie ik niet zitten. Op deze manier met af en toe hulp van de motor kan ik Dasher prima pal voor de wind houden. En weer is de wind toegenomen, nu tot 40 knoop!!. De regen komt niet meer van boven, maar van achteren. Jolanda gaat met Bobby naar beneden en zet hem vast. De besteklade valt uit de kast, het 6-delig bestek en de overige lepels, messen en vorken vliegen vervolgens door de salon. Alles wat los zit beweegt. De thermoskan valt aan diggelen. Aan dek hou ik, onderhand kleddernat van de regen Dasher goed op koers. En weer is de wind toegenomen tot nu 50 knoop.!! Je weet dat zoiets een keer gaat gebeuren, je hoopt dat het heel lang duurt voordat het voorkomt, maar nu is het realiteit. Even tikt de snelheidsmeter 52 knoop aan (AWS), de werkelijke wind (TWS) weet ik niet meer, maar is zeker meer, omdat we pal voor de wind varen. Het grootzeil laat een scheurend geluid horen en scheurt door, alle zeillatten knappen als rietjes door. De dinghy hangt aan de davids, maar wordt door de wind op z’n kant geblazen. De vaarsnelheid zie je oplopen, doordat de wind vat heeft op de onderkant van de dinghy. Wow we are Speedy Gonzalez!
10 knoop varen we zonder zeil, de bodem van de dinghy is ons zeil, wie doet ons dat na, denk ik! Na een half uurtje zakt de wind weg tot een ’rustige’ 20 knoop. We moeten nog 25 mijl, komt er nog meer aan?? Het rommelt in de verte. Op de plotter zie ik de local vissers in een baai. Schuilen ze voor de wind of zijn ze aan het vissen? Achter ons varen 2 zeiljachten, waaronder de Vadere II, ook zij hebben de storm doorstaan. We gaan door, erger als 52 knoop wordt het niet is onze motivatie. Bovendien is het nog nacht en is het onze voorkeur A Coruna bij daglicht aan te lopen. Het gaat goed, de wind is onderhand gezakt tot 10 knoop, op de motor varen we naar de Marina Real Nautico, dan kunnen we rustig de schade opnemen:
Grootzeil is in de naad doorgescheurd, zeilatten zijn allemaal geknapt. De zeehengel is overboord geslagen. Het aas hebben we nog, dat zat vast aan het zeil van de bezaan. Thermosfles kapot.
In La Coruna zit een zeilmaker, misschien kan het zeil nog genaaid worden en van nieuwe zeillatten worden voorzien.
We hebben met de Spaanse dealer van de Schenker watermaker een afspraak dat er een monteur langskomt om een onderdeel (transducer) te vervangen.
Voor veel zeilers is La Coruna de eerste haven na Brest. Dit was ook ons eerste plan, maar door het weer en de watermaker hebben we een groot deel van de kust van Frankrijk gevolgd. Het was de omweg waard, de bretonse kust is mooi.
Door de geografische ligging wordt de haven veel bezocht door jachten op doorreis naar de Middellandse Zee, de Canarische Eilanden of de Caribische eilanden. We komen rond koffietijd aan. Een mooi moment om het grootzeil weg te halen en nader te bekijken. Het zeil is weliswaar in de volle breedte losgescheurd, maar op de naad. Dat is geen probleem. Hier en daar wat gaatjes, kan ook gerepareerd worden. Van het havenkantoor krijgen we een zeilmaker Finistera Sails aangewezen.
Aan de telefoon leg ik hem (Guan) de situatie uit. We kunnen langskomen, hij is er nog tot 15.30 uur. Het is ongeveer een uurtje lopen. We weten ongeveer waar het bedrijf is gevestigd, omdat we in 2015 op dezelfde plek motoronderdelen hebben gehaald. Het zeil binden we op het bagagekarretje en we gaan op weg. Het is vrijdag, wat kan hij voor ons doen?? Guan is heel vriendelijk, hij bekijkt het zeil en zegt het te kunnen repareren. Wanneer willen jullie weer verder? vraagt hij ons. We zeggen dat we op doorreis zijn en hopen volgende week weer verder te kunnen. Maandag ga ik er direct mee aan de gang.
Soms is het gezellig op de steiger, de bemanningen wisselen belevenissen uit of praten over de voorgenomen route. De toerzeilers zijn met 7 schepen aanwezig, op weg naar de Azoren. Zo leren wij ook de bemanning van de Vadere II, een Beneteau 38 beter kennen, Monica is Canadese en Eric Fransoos. In Gijon lagen ze naast ons. Ook zij hebben de storm doorstaan met 48 knopen wind. Net als ons hadden zij de storm niet zien aankomen . Het is hun bedoeling om te gaan zeilen in de Middellandse Zee.
Zaterdag wandelen we wat rond. De straatjes ogen heel gezellig. De eetgelegenheden worden goed bezocht. Aan de oceaankant zijn prachtige stranden, het is jammer dat Bobby het strand niet op mag.
En natuurlijk staat Amsterdam er ook weer goed op!
Op zondag is er een internationale triathlon. s’Morgens vroeg begint de omroeper het publiek aan te spreken. Het evenement wordt druk bezocht en het is mooi te zien hoe de sporters zich zo inzetten, sommige gaan helemaal kapot. ‘Gelukkig’ geeft een bui wat verkoeling. Niet voor ons, we zitten onder de wintertent de bui af te wachten. Wanneer begint eigenlijk de zomer?
Op 23 juni is het San Juan night, (San Juan is de Spaanse naam voor de apostel Johannes) De Spanjolen vieren het begin van de zomer met een groot feest. Op het strand worden vele vreugdevuren ontstoken en om 24 uur begint de vuurwerkshow. De beat van muziek is op afstand te horen.
Om 23 uur gaan we een kijkje nemen op het strand. Wow, wat een mensenmassa, het lijkt alsof heel La Coruna naar de beach is getrokken. Al schuifelend verplaatsen we ons door de mensenmassa. Bobby weet zich geen raad, ik neem hem op de hand en af en toe op de schouder mee.
Om 24 uur begint het vuurwerk, op aanraden van Bobby gaan we maar naar rustiger gelegen oorden. Hij van het vuurwerk en wij van de massa vinden het wel best.
We liggen vlak bij de ingang van de haven vlakbij de trap, toch niet zo’n geweldige plek. We rollen alsof we op een rodeo stier zitten. Op het havenkantoor heeft Jolanda een ander plekje kunnen regelen, ze heeft al een paar nachten geen oog dichtgedaan. We verplaatsen Dasher achter in de haven en komen naast een HR 48 te liggen die een paar mijl achter ons in de storm zat. De eigenaar is een Zweed, Hij vaart met betalende gasten.
Tja, een dan weer die watermaker. Na wat heen en weer gebel, met de Spaanse dealer in Barcelona, het bedrijf die de monteur levert, de Franse Dealer in Nantes en uiteindelijk de producent van Schenker in Italie, blijkt dat er geen beweging in de service zit. De transducer is nog bij de dealer in Barcelona, hij is vergeten het onderdeel door te sturen. Ook is het niet bekend wanneer de monteur langskomt. In ieder geval niet de komende week. Dat betekent dat we nog een week in La Coruna moeten blijven liggen, we zijn er al 5 dagen. Na overleg met de Dealer in Barcelona besluiten we het door te schuiven naar de Portugese dealer in Lissabon. Het begint een aardige soap te worden. Gelukkig kunnen we nog zonder.
Na een wandeling komen we terug bij de boot. Kijk! er ligt een dinghy pal naast ons, zegt Jolanda. Op Dasher zie ik een rode jerrycan staan. Nog een blik op de Dinghy maakt het duidelijk. Het zijn Frank en Loretta van de de Horizon. Het duurt even, voordat we telefoon, horen, ze staan voor de poort. Ze hebben natuurlijk geen sleutel. Gelukkig komt iemand de deur openen en zien we ze over de steiger naar ons toekomen lopen. Surprise roepen ze! Ze hadden ons eigelijk in de stad tegen het lijf willen lopen. Ze liggen in de buurt, op anker in een baai (ensenada de Mera). De volgende dag gaan we daar voor anker. Als we goed en wel liggen komen Frank en Loretta in de Dinghy naar ons toe. We gaan nog even naar La Coruna om een hoofdzekering op te halen, zegt Frank. Hoe was het op de weg hier naar toe, staan er veel golven? Met Dasher was het prima te doen, maar met een Dinghy lijkt me wel wat heftig, zeg ik ze. Ik stel voor met Frank mee te gaan. Loretta kan dan bij Jolanda blijven. Loretta omarmt mijn voorstel, ze vindt het maar niks om met de dinghy over te steken. Ik ga met Frank mee en neem in regenjas plaats voorop de dinghy. We stuiteren over de golven. Kletsnat (Frank) en geraadbraakt (ik) komen we in de haven aan. Na een half uurtje lopen komen we bij de watersportwinkel. Pombo. Ai, gesloten, alle moeite voor niks. We kijken nog even of er een andere winkel is die zekeringen verkoopt, maar helaas. Het betreft een zware zekering (100 Amp) die niet bij de elke elektronica zaak is te krijgen. Nu is de wind wat rustiger en ook de golven zijn wat afgetopt. Frank gaat eerst even droge kleren aantrekken en komt na een warme douche terug. Ik ben heel blij dat ik mijn regenjas had aangetrokken. Het was niet echt een goede trip.
Jolanda en Loretta hadden ondertussen ook het een en ander meegemaakt. Er kwam een dinghy met 2 jonge snuiters op de Horizon af. Deze lag op anker achter de Dasher. Een van hen klom zonder pardon aan boord bij hen. What is he doing?? Wat gaat hij doen, vroeg Loretta? Waarom, dit is niet normaal.! Inbrekers??? Jolanda en Loretta wenkten en schreeuwden naar de mannen om naar de Dasher toe te komen. In gebrekkig Engels legde de bestuurder uit dat zij bij de lokale zeilwedstrijden hoorden, de drankjes ect. verzorgden en even moesten wachten. Jolanda zei dat ze de dinghy voor enige tijd wel konden vastmaken aan Dasher. Zo konden wij een beetje de boel in de gaten houden en konden zij op deze manier brandstof besparen. Na enige tijd werd de dinghy los gemaakt en gingen zij naar hun team om hen te voorzien van water e.d. De wedstrijd was afgelopen.
.
Het volgende verslag gaat over de Spaanse Ria’s en begin Portugese kust.