Deel 7 Laatste etappe voor de Middellandse zee
Wow de Algarve, toen wij in 2015 Dasher uit Turkije hebben opgehaald (zie eerder Blog) hadden we geen tijd om deze prachtige grillige kust met rotsformaties uitgebreid te bekijken. Want wat een mooie kustlijn heeft de Algarve ! Zowel op het land als in zee verrijzen rotsen met steeds weer verschillende goud en kopertinten, het lijkt wel een soort maanlandschap.
De eerste plek is vlakbij een klein vissershaventje Baleeira. Samen met een ander zeiljacht liggen we daar rustig op anker. Af en toe vaart een klein vissersbootje uit waar we wat deining van hebben. ‘Het valt hier nog mee met het toerisme’ horen we van andere zeilers. Na Faro wordt het drukker. Hoge appartementen, volle stranden en veel vertier op het water is nu het beeld van de kust. We genieten nog maar even van de rustige ankerbaaien. Tja, we gaan het wel zien, we hebben niet zoveel moeite met de drukte. We zijn immers nog maar net 60.
Naast de haveningang naar Lagos gaan we op anker. De zwemgebieden zijn vaak gemarkeerd met gele tonnen. Bij het op anker gaan moet je er aan denken ruim voor de lijn het anker te laten vallen, want de Guardia Civil controleert of je niet over de lijn gaat. We vinden een mooi plekje. Klein stukje naast ons ligt de Vadere, zij hebben eerst een paar dagen in de jachthaven gelegen. We merken dat het toeristisch leventje hier na 10.00 uur op gang komt. Daarna begint het, Jetski’s scheuren door de ankerplaats of een speedboot trekt een parachute met een of twee personen de lucht in. Grote groepen met kajakkers leven zich
uit bij de vele grot ingangen 
Veel sup-boarding en overvolle stranden. We mogen met Bobby het strand niet op. Dit wordt pas toegestaan als de mensen zijn vertrokken, maar ja!, dat is pas na 22.00 uur. Op voorstel van Eric (Vadere) vertrekken we om 08 uur met de dinghy’s naar de grotten van de Ponte de Piedade. De kust tussenLagos en Albufeira kent vele stukken kustlijn met enorme kalkstenen rotsformaties, maar Ponte Pidade is de toeristiche trekpleister. We zijn alleen, fantastisch wat we hier zien. Met de dinghy proberen we zo ver als mogelijk de grotten in te varen. Niet zonder risico, omdat ondanks de geringe diepgang er veel rotsen met scherpe punten net onder de wateroppervlakte steken. Vele jaren geleden was het zeeniveau veel hoger, waardoor verschillende fossielen en schelpen te zien zijn in de uitgesleten randen. Af en toe trekken we de motor op en peddelen we verder. Zo varen we een grot in en komen uit bij een afgelegen idyllisch strandje, tijd voor een lekker bakje koffie. Bobby leeft zich weer helemaal uit.
. 
.
Na Lagos gaan we door naar Faro, we varen langs Portimao, Albufeira, bekende badplaatsen. We zien vanaf Dasher de hoge torenflats en de volle stranden. Het hoogseizoen is in volle gang. Wat een genot om zelf te bepalen waar je het anker laat vallen.
Bij Faro vaar je een rivier in. De rivier splits zich, links aanhouden richting Faro of rechts aanhouden richting Olhao. We besluiten dit laatste te doen. Een grote ankerplaats Culatra biedt zich aan om het anker te laten vallen. We liggen niet ver van de Regina Laska, schipper Leon komt ons nog even verwelkomen. Als je naar Olhao wil kan dat via de rivier, maar dat is wel een omweg. Het dorpje is niet ver weg en de kortste weg er naar toe is over droogvallend land. Een paar uur rond hoogwater kan je in een rechte lijn naar Olhao. De locale bevolking heeft met takken (prikken) de weg gemarkeerd. De andere dag gaan we met de dinghy bij laag water naar Olhao, dus via de rivier. Niet echt een succes, omdat er een stevige wind staat en het druk is met allerlei voertuigen die vlak langs je heen varen. We rollen alle kanten op en af en toe komt er een bak water over ons heen. Ook de Vadere is aangekomen. Via Whatsapp vragen ze of we naar een terrasje komen. Altijd leuk! Na een paar biertjes is het echter tijd om te gaan. We willen in een rechte lijn terug naar Dasher, dus vertrekken rond hoogwater. De weg is veel korter, maar de stevige wind veroorzaakt behoorlijke golven. Gelukkig zit Jolanda voorop en houdt ze het meeste water wel tegen.
Drijfnat komen we aan. De boodschappen worden weer ingeladen en na een warme douche kunnen we aan dek nog nagenieten van een mooie dag.
. .
Na een aantal dagen op anker is het weer eens tijd om een haven in te duiken. Het wordt Magazon. We varen via de ingang naar de plek op de rivier waar de Horizon op anker een aanvaring kreeg. Een dag ervoor hebben we gebeld met de haven voor een plaatsje. “Er is geen plek, we zitten vol”. Omdat we diesel moeten tanken varen we er toch maar naar toe. Op de meldsteiger gaat Jolanda nog even vragen en wat blijkt: “geen probleem er is plaats genoeg”.
Eenmaal op de ligplaats zien we 4 plaatsen naast ons het motorjacht liggen dat de Horizon heeft aangevaren. De schade is duidelijk te zien. Van Frank (Horizon) krijgen we te horen dat het dossier is overgedragen naar de landelijke Guardia Civil. Het vertrouwen dat er recht gedaan wordt, is tot het minimum gedaald.
Bobby kan zich prima uitleven op een klein stuk onbewaakt strand dat vindt hij geweldig! Met zijn snuit vol zand rent hij over het strand.
.
De volgende dag gaan we voor vertrek nog even tanken. De dinghy hangt stevig aan de Davids en Jolanda legt de landvasten klaar voor aanleggen en ik ben bezig met de manoeuvre. Daarbij letten we beide niet op Bobby. En dan gebeurt het! Met nog een meter tussen wal en schip springt hij op de Dinghy en vandaar zo’n 1,5 meter naar beneden op de wal. Hij is helemaal in z’n element, z’n terror momentje is weer aangebroken. Hij rent en blaft alsof er niets aan de hand is. Belaagt de pompbediende en laat zich niet vangen. Als we vast liggen, grijpen we hem bij de halsband en spreken hem streng toe. Hij begrijpt het heel goed. Voortaan leggen we hem vast bij het uitvoeren van manoeuvres.
En dan varen we door naar het sfeervolle oude stad Cadiz, de mooiste stad die we tot nu toe hebben bezocht. De goed beschutte haven ligt op 20 minuten lopen van de stad, maar is zeker de moeite waard om aan te doen. De haven is nog steeds een belangrijke economische motor van de stad, met zijn vele vissers, vracht en cruiseschepen die Cadiz aanlopen. Binnen de vestingwal kent Cardiz veel nauwe steegjes met locale, kleinschalige winkeltjes, kroegjes en restaurantjes. Cadiz is een belangrijke handelsstad geweest in de 18e eeuw en kent veel historische plekjes en heeft een bewogen geschiedenis van 3000 jaren achter de rug. Zo hebben we een Phoenicians dok bezocht.( La Cueva del Pajaro Azul Cadiz). Je loopt met de engels sprekende gids mee over de glazen platen waaronder de historische opgravingen liggen. Deze ruimte is later ook gebruikt voor Flamengo uitvoeringen.
Cadiz heeft het als bijnaam: het kleine Havanna, door zijn historische band en gelijkenis met de Cubaanse hoofdstad. In 1104 v Chr. werd de stad Gadir gesticht door de Feniciers, daarna wisselden Carthagers, Romeinen en Moren elkaar af. Het was ooit een van de meest welvarende steden van het Romeinse rijk. De gids verteld ons dat in 1596 de stad flink werd verwoest door Hollanders en Engelsen, omdat het de thuisbasis was van de Spaanse zilvervloot. We hebben overblijfselen bezocht van de tijd van de Phoeniciers in La Cueva del Pajaro Azul. We kregen rondleiding van een engelstalige gids door de verschillende tijden heen. Zo liepen we over de glazen platen van de oudheid en zagen een dock van de Phoeinciers waar een schepen werden aangemeerd en een zaal waar vroeger voor de zeelui de Flamengo werd opgevooerd. Deze zaal is tegenwoordig ook weer in gebruik.
. .
Flamengo is een folkloristische dance in met name het zuidelijk deel van Spanje. Het is een dans met veel expressie, handklappen en tapdansen. Nadat we samen een zelfgemaakte heerlijke paella op de boot hebben gegeten met Eric en Monica (Vadere) hebben we een voorstelling bijgewoond in La Cava. Het is topsport, een vrouw van middelbare leeftijd zingt of beter schreeuwt je de kleren van het lijf. Op momenten denk je dat ze in huilen uitbarst. We verstaan er niets van, maar ik denk dat ze het over de boodschappen heeft, alles is zo duur geworden en morgen moet ik ze weer halen en mijn man zit in de schaduw van z’n biertje te genieten. Op andere momenten is het een en al plezier, de rollen zullen wel omgedraaid zijn.
En dan de dancers (1 man en 1 vrouw), wauw die mimiek, bloed-en bloedserieus, er kan geen lachje vanaf. Het lijkt wel op de Guards van Buckingham Palace. Bij aanvang van hun act zitten ze rechtop op een keukenstoel. Na de inleiding van de gitarist en zangeres, zie je dat er wat gaat gebeuren. Net alsof je de aanknop indrukt. Het ritme stijgt, handen klappen en de vloer trilt van het ritme van de hakken en het gaat door, het versnelt, je denkt nu is het einde bereikt, maar nee, het ritme wordt nog heftiger. De zangeres schreeuwt het uit, de gitarist ragt over de snaren. Hier krijg je kippenvel van. En dan nadert zich het slot. Fantastisch, de gitarist van ACDC komt er het dichts bij in de buurt. Hier kun je zo van genieten!
Op 25 augustus komt Mark (onze zoon) aan op het busstation. We verheugen ons op zijn komst. Hij blijft een weekje bij ons en vliegt op 3 september vanaf Malaga weer naar huis.
We hebben nog een spannend deel te varen als we Cadiz achter ons laten. Samen met de ‘ Horizon” volgen we de kust en varen we langs Barbate. Hier zijn de meeste Orca aanvallen geweest, waarschijnlijk door de gemarkeerde visgebieden voor de kweek van Tonijn, het hoofdgerecht voor de Orca. Op de facebookgroup ‘orca attack’ volgen we de ontwikkelingen. Het lijkt erop dat op dit moment, de meeste aanvallen zich voordoen bij Finisterre. Het gaat goed, geen Orca’s, maar ook geen dolfijnen. Als we de straat van Gibraltar invaren zien we in de verte de kust van Marokko, slechts 15 mijl van ons verwijderd. Nog een keer overwegen we onze keus om eerst de Middellandse Zee in te duiken. Nee, voorlopig nog maar niet, er zijn nog wat aanpassingen te doen aan Dasher en Bobby is nog niet gewend aan meerdaagse tochten.
In 2015 hebben we de ‘Engelse’ haven Marina Bay bezocht. (zie eerdere blog 2015), nu gaan we naar de Spaanse haven, Alcaidesa Marina aan de andere kant van de start- en landingsbaan.
Gibraltar onderdeel van het Verenigd Koninkrijk behoort niet meer tot de Europese Unie, er is dus weer een grens. Als we te voet naar Gibraltar gaan, zien we een lange file aan auto’s. En natuurlijk, die spanjolen vinden het fijn om hun claxon te gebruiken, een kakofonie van jewelste! Lopend moet je door een corridor waar de paspoort- en douaneformaliteiten worden afgehandeld. Gibraltar is niet veel veranderd. Veel toeristen slenteren door de lange winkelstraat en bezoeken de restaurantjes of terrasjes. Wij doen niet anders. Met de kabelbaan zijn Jolanda en Mark de berg opgegaan, apies kijken en genieten van het mooie uitzicht over de baai. Ondertussen vind ik een gezellig restaurantje waar ik mezelf op op een lekkere ‘Pint’ trakteer. Het is warm, Bobby vind een lekker plekje onder de tafel en is snel naar dromenland vertrokken. (hoewel: droomt een hond?) Na een tweede ‘ Pint ‘ komen Jolande en Mark aangelopen. We zijn in Engeland, dus gaan we voor de typische ‘Fish and Chips’.
Gibraltar, zodra je de grens passeert verandert er iets. In de cafe’s hangen grote beeldschermen met Engels voetbal, de muziek is Engels, de bevolking is ‘witjes’ en jongeren hangen rond cafe’s met pints of bier.
We zijn aangekomen in de Middellandse Zee, daarover in het volgende Blog meer.