Deel 9 Sardinië, overwintering Cagliari
Het is de hoogste tijd voor een nieuw Blog. Wat gaat de tijd toch snel. De kerstdagen en oudjaar liggen al weer achter ons. De eerste jaarwisseling in een ander land, Italië op het eiland Sardinië.
We wensen jullie allen een mooi en gezond 2023!
Hoe is het ons gegaan in de afgelopen paar maanden. Op 9 oktober zijn we vertrokken uit een bewolkt Mahon (Menorca) en nu is het al weer 15 januari.
Vanaf de ankerplaats Cala Teulera (Menorca) zijn we met een redelijk weervenster vertrokken naar Sardinie. Volgens de verwachtingen zouden we max 20 knopen wind uit het Noordoosten krijgen. Prima voor een mooie oversteek van ongeveer 190 mijl. Er is een maar, want als we het verloop van de weerkaarten bekijken, zien we voor de komende dagen dat er langs de noordelijke kust van Sardinië onweer wordt verwacht. Onweer kan gepaard gaan met heel veel wind! Niet echt geweldig, maar met de voorliggende koers duiken we, als het goed is er onder door, dus we gaan door.
De zeilen staan mooi bol, als we uitvaren. Het begin is goed, maar zoals het zo vaak gaat, het blijven wel verwachtingen. Ook nu weer, de wind zakt weg en na een paar uur zeilen ruimt/draait de wind naar het Oosten. Het ijzeren zeil wordt bijgezet oftewel de motor gaat aan en de genua wordt ingerold. Kennelijk passeert het lage druk gebied ten zuiden van ons. Zo gaan we de nacht in. Ondanks de tegenwind is het rustig varen. De maan geeft een prachtige schittering op het water, daar kun je echt van genieten.
Tijdens de wacht zien we in de richting van Corsica felle onweersflitsen oplichten over het water. De bliksem is goed te zien omdat de lucht daar aardedonker is, een waar spektakel! Als het zo blijft is er niks aan de hand en duiken we er mooi onder door. Maar natuurlijk, het verandert snel. Alles gaat toch weer anders dan je denkt! Op grote afstand zien we de bliksem pal voor ons in een pikdonker gat, de maan laat het afweten. Kennelijk beweegt het front zich naar het Zuidoosten. We hebben nog 70 mijl te varen, met een vaarsnelheid van 7 knoop betekent dat, dat we de kust naderen rond 10 uur s’ morgens. Volgens de verwachtingen nemen de de 
onweersactiviteiten onder in de morgen af. Voor de zekerheid gaan we langzamer varen, zodat we later aankomen en minder kans op slecht weer hebben bij aankomst. Dat pakt goed uit, als we op weg zijn naar Buggurru, onze eerste ankerplek op Sardinie is het prachtig weer. De zon schijnt weer volop. In prachtig helder blauw water laten we het anker zakken. Het is onderhand 15 uur.
De volgende dag gaan we op zoek naar een betere ankerplek, we liggen hier goed voor een wind uit het Noordoosten, maar niet voor wind uit andere richtingen en dat is nou net wat er de komende dagen wordt verwacht. Een paar mijl verderop lijkt het beter, als we daar aankomen zijn er bouwwerkzaamheden op de wal die een irritante herrie veroorzaken. Niet echt ideaal om langer te blijven.
De volgende plek is ongeveer 15 mijl zuidelijker. Dit oogt goed, volgens de Navily app biedt het bescherming vanuit bijna alle windrichtingen. We laten het anker vallen aan het strand Pan Di Zucchero, vlakbij het plaatsje Masua. Het anker ligt op 4 meter diepte en met verbazing kijken we naar het kraakheldere water, het lijkt wel leidingwater. Het anker ligt keurig ingegraven in het geel/witte zand. Langs een prachtig woeste kust zie je de Pan di Zucchero oftewel het suikerbrood. Er zijn geen toeristenboten meer die deze mooie plek aandoen, zomers ligt het hier vol. Hier kunnen we wel een paar dagen blijven.
Met de dinghy gaan we de andere dag aan land. Je kunt hier prachtige wandelingen maken, wilde rozemarijn is hier zomaar te plukken.
We zijn omringd door rotsformaties. Op de berghelling is een camping, waar we een paar campers zien staan. Tijdens de zomer zal het hier erg druk zijn, maar nu zijn we alleen.
Een bezienswaardigheid is Porto Flavia, een oude zeehaven. Porto Flavia is een zeehaven in de buurt van Nebida in de gemeente Iglesias in Zuid-Sardinië. Het diende als mineraalproductiecentrum van Masua. Dit Loading dock is gebouwd in 1923- 1924, vrachtschepen legden hier aan om de delfstoffen v.n.l zink en lood te verschepen Het dock wordt niet meer gebruikt, de mijnen kun je met een rondleiding bezichtigen. Helaas konden we het niet bekijken, omdat Bobby niet mee mocht.
Ondanks dat de dagen kort zijn, 17 uur begint het donker te worden genieten we van deze mooie ankerplaats. Veelvuldig gaan we zwemmen of snorkelen.
Het is nu eind oktober, het weer gaat veranderen. In de loop van de middag krijgen we volgens de verwachtingen een flinke portie wind. Dit keer vanuit het zuiden. We hebben eigenlijk nog geen zin om verder te reizen en bovendien is het te ver varen om op tijd op een beschutte plek te zijn. We liggen goed en stevig op anker, we blijven nog een dagje langer.
‘s Morgens varen we met de dinghy naar Porto Flavia en Pan di Zucchero. We wilden eigenlijk doorvaren naar Grotta Azzura, een prachtige grot die je in kunt varen, maar we durven het niet aan om verder te gaan. Het is onderhand 14 uur en nog zeker een half uur varen voor we bij Dasher zijn. Mocht de wind aantrekken dan zijn we niet veilig in de dinghy. We gaan terug
Om 17 uur gaat de wind aantrekken. Ondanks de goeie beschutting van de omgeving hebben we toch 30 knopen wind te verduren gehad. Dat je ook op anker scheef kunt hangen is weer een hele nieuwe ervaring.
De volgende dag vertrekken we naar de haven in Carloforte, een gemeente op het eiland San Pietro ten zuidwesten van Sardinië. Het eiland is vernoemd naar de apostel Petrus, die hier schuilde voor de storm toen hij op de terugweg was van Rome naar Afrika. Het plaatsje Carloforte is vernoemd naar de toenmalige koning van Sardinie Carlo Emanuele III.
Voor het gemak reserveren we via Navily een plaatsje in de haven. Als we onze aankomst via de marifoon melden, worden we bij het invaren van de haven opgewacht door Andrea de havenmeester in zijn dinghy. We worden verzocht hem te volgen naar de ligplaats.
Ook hier moeten we aanleggen met het hek (achtersteven) naar de steiger. Tussen 2 boten manoeuvreer ik langzaam de boot richting de steiger, daarbij gebruik ik in plaats van het roer de boegschroef. Twee meter voor de steiger haal ik de snelheid uit de boot en gooit Jolanda de achterste landvasten naar Andrea. Van Andrea krijgen we vervolgens een reguleerlijntje waarmee we een zwaardere lijn uit het water trekken, deze lijn trekken we van de bodem naar boven en leggen we vast op de voorste kikker van Dasher. Nu trekken we de achterste landvasten aan waardoor we vast komen te liggen. Dit is de gebruikelijke manier van aanleggen in de middellandse zee. Ik vind het niet fijn. De landvasten staan redelijk gespannen en gaan voor de boot uit schuin naar beneden waar ze op de bodem verankerd zijn. De boot beweegt altijd wel iets, waardoor de landvasten over het potdeksel schavielen. Ons potdeksel is van teakhout en al behoorlijk ingevreten.
Carloforte is een mooi plaatsje, gezellige straatjes met terrasjes buiten. Naast de haven is een zoutmeer, vroeger werd hier op genieuze wijze zout gewonnen. Als je langs het meer loopt zie je de smalle treinrails met de verroestte wagonnetjes. Helaas zijn er geen wandelpaden. Om toch wat van de omgeven te willen bekijken laten we ons leiden door Wikilocs, een app voor onder andere wandelaars. We zoeken een route uit en laten ons verrassen. Het wordt een prachtige wandeling tussen de rotsen begroeid met cactussen en mooie vergezichten waarvan onder andere het zoutmeer.
. 
.
De dagen worden korter, rond 17 uur begint het al donker te worden. We hebben nog een week de tijd voordat we naar onze overwinteringsplek in Cagliari gaan. Op 1 november hebben we een winterplaats gereserveerd bij marina Cagliari, vlak naast het centrum van de stad. Maar voordat het zover is gaan we nog een paar dagen op anker. Het is nog steeds mooi weer.
De volgende ankerplek is Porto Pino, een kleine baai met wit zand en kristalhelder water. Helaas is het grootste deel van de baai verboden gebied om te ankeren. We zien op de zeekaart, dat het is gemarkeerd als militair oefenterrein. Aan de rand van het gebied laten we het anker vallen, er zal toch niet geoefend worden, denken we!
Met de dinghy gaan we het kanaaltje in waar aan weerskanten de lokale vissersbootjes liggen aangemeerd. een eindje verderop leggen we de dinghy vast en gaan het land op. Het is hier een prachtig stukje natuur met oude eiken, jeneverbessen en dennen. We lezen dat dit Aleppo-dennen zijn die vroeger gebruikt werden door de Feniciers om hun schepen mee te bouwen.
De andere dag, we zijn net opgestaan, schrikken we van de plotselinge dreunen en mitrailleur geschut. Het lijkt vlakbij. Bobby is helemaal de weg kwijt, hij gaat snel benedendek en hoopt bescherming te vinden in zijn mandje. Mmmm mopperen we, waarom nu? We zaten net lekker in het zonnetje aan de koffie. In de verte zien we een marineboot in onze richting komen. En ja hoor, duurt niet lang of ze liggen naast ons. In het Italiaans worden we aangesproken, tja daar kun je niet veel van maken, maar gelukkig is er iemand aan boord die in gebrekkig Engels ons vraagt wat ons plan is. We vertrekken straks richting Cagliari, naar de ankerplek Teulada proberen we hem duidelijk te maken. Het komt over, na overleg met zijn collega’s krijgen we een te varen koers door. Met een ruime boog moeten we om het oefengebied heen varen. Al met al een omweg van ongeveer 15 mijl. We dachten aan een relaxed tochtje van 2 uur, maar nu mede door de wind wordt het tocht van ongeveer 7 uur. Tja, soms zit het mee en soms zit het tegen! We volgen nauwkeurig de koers die ons is opgedragen, als ik na 5 mijl toch wat probeer af te knijpen worden we op de marifoon opgeroepen. Wilt u nog 5 mijl op koers 30 graden varen? Shit, we zouden eigenlijk 270 moeten varen.
Uiteindelijk komen we laat op de ankerplek Teulada aan. Al met al werd het een lange dag. We hebben wel heerlijk gezeild, het ging hard, regelmatig tikten we de 7 knopen aan.
En dan de laatste etappe voor dit jaar. Nog 20 mijl en dan zij we op onze overwinteringsplaats Cagliari. Het is hier wel een stukje drukker dan we gewend zijn. Meerdere zeilschepen varen om ons heen. Bij aankomst zien we vrachtschepen en een groot cruiseschip aan de kade liggen. Het is even zoeken naar de juiste steiger, omdat marina Cagliari over 1 steiger beschikt die gelegen is in de haven Portus Karalis, de concurrent. Als we in de buurt van de haven zijn, zien we de havenmeester, ook genaamd Andrea in z’n dinghy naar ons toekomen. Hij begroet ons en vraagt hem te volgen. We krijgen een mooi plekje naast een ander zeiljacht.
. 
Ons volgende deel gaat over onze tijd in Cagliari, tot dan!