Deel 12 Griekenland, de Ionische zee
We zijn alweer bijna drie maanden in Griekenland. De tijd gaat zo hard, op 17 april zijn we uit Taormina vertrokken voor een tocht van ongeveer 250 mijl. In het begin hebben we heerlijk kunnen zeilen, maar zoals zo vaak valt de wind weg aan het eind van de dag. Al met al hebben we driekwart van de tocht de motor gebruikt. Deze tocht verliep minder heftig dan de vorige oversteek. Op 19 april komen we onder in de morgen aan bij de kust van Kefalonia. Deze ankerplek is redelijk, er is enige zeedeining maar na een oversteek ben je toch moe waardoor je makkelijk in slaap valt. Na een paar uurtjes pitten, staan we op en besluiten weer op pad te gaan. We gaan door naar Zakinthos city, onze vrienden van de Horizon liggen daar in de haven.
Het aanleggen in Griekenland gaat soms met mooringlijnen (landvasten) maar soms ook met gebruikmaking van je anker. Het is daarbij de bedoeling dat je achteruit naar de kade vaart en op ongeveer 50 meter afstand van de kade je anker laat vallen. Om niet in de knoei te komen met de ankers van de andere afgemeerde schepen is het belangrijk dat je anker laat vallen, recht voor je afmeerplek, ( ong 90 graden tov de kade). Natuurlijk is dit theorie en zie je in de praktijk dat dit nogal eens fout gaat. Het gebeurt dat kettingen en dus ook ankers over elkaar heen liggen, een soort onderwater spaghetti. Als het anker opgehaald wordt, wordt dan ook de ketting van je buurman omhoog getrokken. Hierdoor kan het anker van je buurman ongewild los raken. Indien het anker niet houdt, lig je vol tegen de buurman of kade. Je begrijpt dat menig schipper dan wat nerveus in z’n bootje zit. Het is onze vrienden van de Horizon overkomen, buren slaan los van het anker en er stond een dikke 30 knopen wind. Paniek in de haven.
Ook in Zakinthos ankeren we op zijn Grieks, met gebruik van ons anker en twee moringlijnen achter. De Horizon ligt er al en Frank staat op de kade en wijst ons een plekje naast hun. Het is weer de eerste keer van het seizoen en dan gaat niet alles even vlekkeloos, we varen keurig recht achteruit naar de kade en als ik de achtertrossen naar Frank heb gegooid, blijkt dat onze ketting niet is uitgelopen. Het anker is slechts een paar meter uitgerold. Ay, dit moet opnieuw en we lagen net goed! Als de trossen terug aan boord zijn, varen we weer zo’n 75 meter uit en komen achteruit terugvaren. Nu wel opletten dat het anker valt en ketting tijdens het achteruit varen uitloopt. Nu gaat het goed, zodra de trossen zijn belegd, trekken we met de lier de ketting strak. We liggen zo vast als een huis en natuurlijk wordt ons treffen met de ‘Horizon’ weer uitbundig gevierd.
Het is merkwaardig hoe de betaling van het havengeld hier gaat. Als je aankomt varen, vangt een gezette man (Alex) je op bij de kade. Hij helpt je met het opvangen van de trossen, haalt deze door een ring en geeft ze aan je terug. Als je goed en wel ligt, vraagt hij €10 voor de hulp en €20 voor havengeld. Stroom en water hebben we niet nodig. Omdat wij door Frank zijn geholpen betalen we geen €10 en voor het havengeld lopen we naar het havenkantoor waar we voor 3 nachten €18,15 betalen. Tja, dit is Griekenland. Onderhandelen, afdingen en/of slim zijn, is zoals het hier kennelijk gaat!
Als je in Griekenland aankomt, is het verplicht om de ‘Tepai’ betalen. Dit is een Griekse belasting voor het varen in Griekse wateren. er wordt heel veel geankerd en dus begrijp ik de overheid wel dat ze wat inkomsten vragen van de vele boten die er rondvaren. Maar als ik de regelgeving omtrent deze belasting lees, heb ik toch mijn bedenkingen. Tepai betaal je over hele maanden. Stel je vaart op 29 april met je bootje de Griekse wateren in, dat is dan mooi denken de Griekjes, maar ik wil wel ff voor de hele maand Tepai vangen, dus ook over de dagen dat je niet in Griekenland hebt gevaren.
Ook het verschuldigde tariefberekening is merkwaardig. Er moet betaald worden naar lengte van de boot. Tot 12 meter gaat het tarief evenredig met de lengte omhoog, maar ben je langer dan 12 m. ,in ons geval 12,93 m dan is het tarief ineens 3x zoveel. Dus een catamaran van 12 meter betaald per maand €33 en wij €104. Dat is merkwaardig.
Maar goed, er moet betaald worden dus ga ik naar de port Police in Zakinthos om het te regelen. In een klein kantoortje zit iemand die mij kan helpen, helaas spreekt hij geen Engels. Ik begrijp dan ook niets van de vragen die hij stelt. Gelukkig komt een collega helpen die Engels spreekt. Hij wil de scheepspapieren inzien. Dat kan, zeg ik. In een map hebben we alle belangrijke scheepspapieren, geplastificeerd en op volgnummer (14 stuks). Hij haalt ze eruit en gaat ze allemaal kopiëren. Enigszins verwondert over het dikke dossier dat ontstaat, zeg ik dat ik kom voor het betalen van de Tepai en dat hij daar toch niet alle bescheiden voor nodig heeft. Een kwitantie lijkt mij voldoende. De collega (tolk) geeft het wel door, maar met een norse blik gaat de agent door. Als alles gekopieerd is, krijg een formulier dat ik in moet vullen. Achter een bureau begin ik de vragen te beantwoorden. Met een aantal vragen heb ik moeite. Zo wordt de thuishaven gevraagd. Die hebben we niet zeg ik tegen de tolk, maar de agent wil dat ik daar een haven vermeld. Oke hier vermeld ik: hebikniet Netherlands Een andere vraag: naam van je vader en moeder, ook deze moet ik invullen: ik vermeld: Jip en Janneke. Vervolgens moet ook hij nog de nodige formulieren invullen, daarbij schrijft hij de gegevens over van de kopieën die hij net heeft gemaakt en van het formulier wat ik heb ingevuld. Ik merk dat ik me behoorlijk zit op te winden. Wat een nodeloze bureaucratie en papierverspilling!.
Uiteindelijk na een uurtje mag ik in een kwitantieboekje mijn handtekening zetten. De agent haalt het carbonpapier er tussen uit en geeft mij het 2e exemplaar. Toch wel fijn om 20 jaar terug in de tijd zijn, toen wij (Douane) overeenkomstig onze boekingen deden. En dan krijg ik op een handreken machientje te lezen wat ik moet betalen. Het bedrag€ 624 (voor een half jaar) wil ik pinnen, maar helaas ze kunnen alleen contant ontvangen. Dus op weg naar een ATM, ik vraag nog of het goed is dat ik mijn rugtas hier even laat, maar dat is een retorische vraag. Met rugtas verlaat ik het gebouw op zoek naar een ATM. Het kantoor sluit om 15.00 uur, dat betekent opschieten. Met het zweet op mijn rug kom ik op tijd aan om te betalen.
Al met al stond ik na 1,5 uur buiten. Weer een ervaring rijker! Als ik langs de kade loop zie ik een mega grote catamaran. Zou hij zijn tepai al betaald hebben? Gelukkig staat het bier thuis koud en kan ik het bureaucratisch geneuzel achter me laten.
Na Zakinthos gaan wij noordwaarts, we willen naar Preveza en Corfu. De Horizon blijft in de buurt van Zakinthos voor familiebezoek. Aan de noordkant van Zakinthos gaan we een baai in (Ormos AG.Nikolaos) waar we vriendelijk worden ontvangen door Costa in zijn dinghy. Hij wijst ons een mooringboei en bevestigd Dasher eraan. We liggen vlak achter de Horizon. Daarna neemt hij ons anker mee en dropt deze zo’n dertig meter verder om als extra steun te dienen. Als tegenprestatie vraagt hij of we in z’n restaurant La Storia willen gaan eten. La Storia is gebouwd in 1910 en heeft een goede reputatie opgebouwd met een Griekse keuken. Het was gedurende 1945 een douane locatie.
Wat een prachtige heldere baai en schitterend terras aan het water. Het weer begint steeds beter te worden, maar om te zwemmen is het nog wat te fris. We hopen dat binnenkort te kunnen doen. De andere dag scheiden onze wegen met de Horizon, we gaan nog even op anker bij de ‘blue caves’, maar daarna zullen we elkaar een tijdje niet meer zien.
We gaan verder naar Ithaka een eiland ten oosten van Kefalonia. We varen een grote baai in en herinneren ons dat we hier in 2015 ook zijn geweest. Toen lagen we aan de kade in het centrum, nu gaan we westelijk van de baai op anker(Vathi West).
Het seizoen is nog niet begonnen, er liggen een handvol bootjes in de baai en ook de flottielje (verhuur) boten liggen te wachten op bemanning. Ons bevalt het goed, het weer wordt geleidelijk beter. Af en toe nog een bui en stevige wind. Het is begin mei en ook de Grieken vinden dit bijzonder. Het is te nat.
Op de kaart zien we langs onze route op het eiland Lefkas, een inham die aantrekkelijk lijkt om in te varen. In de kleine baai ligt het plaatsje Sivota. De locale restaurantjes hebben een eigen aanlegsteiger met stroom en water. Hier mag je gratis aanleggen, als je bij hun restaurant gaat eten.
De Griekse eilanden in de ionische zee die we vluchtig aandoen zijn: Zakinthos, Lefkas, Ithaka, Kefalonie, Paxos en anti-Paxos. De baaien die we aandoen zijn fantastisch, maar als je de vele flottielje boten (verhuur) in de havens ziet liggen, krijg je al gauw het gevoel van wegwezen. Als die hele club straks het water opgaat, allemaal op zoek naar de mooiste (anker)plekjes wordt het hier een heksenketel.
In Nidri liggen we op een mooie royale plek. De dinghy kunnen we daar kwijt aan een steiger voor dinghy’s en dat is wel heel fijn, omdat we hem altijd op slot zetten. De watervallen van Nidri zijn schitterend! Het is ongeveer 45 minuten lopen vanaf het centrum. We lopen langs vele boomgaarden met citroenen, af en toe kunnen we een paar die overhangen plukken.
Levkas kennen we niet meer terug, er is een hele grote jachthaven gekomen op de plaats waar je voorheen vrij kon ankeren. Grotendeels wordt deze plaats gebruikt voor verhuur van boten, vooral catamarans. In 2015 lagen we aan de gemeentelijke steiger en het zou mooi zijn om weer op hetzelfde plekje aan te leggen. Het is al behoorlijk druk als we door het kanaaltje Levkas naderen. Vindt hier maar eens een plekje. De haven kost voor 1 nachtje €65, dat vinden we te veel dus zoeken we iets aan de gemeentelijke betonnen kade. We zien een plekje maar daarvoor moeten we tussen twee steigers door tot aan het eind. We varen erin. Eenmaal tussen de rijen met boten zien we dat deze aan mooringlijnen liggen. Het is niet diep en ook niet erg breed, ik voel wat spanning opkomen. Tussen de mooringlijnen manoeuvreer ik Dasher achteruit Wij moeten het anker uitgooien en dan achteruit naar de kade. Wat als ons anker achter een mooringlijn blijft haken? Op Navily lezen we dat er een dikke ankerketting op de bodem ligt om de mooringlijnen vast te houden. Het is meermaals voorgekomen dat er een duiker moest komen om je los te maken. (kosten €150) Is dit wel een verstandige keus?? Maar het plekje is zo mooi en wat is het alternatief?. We gaan ervoor. Jolanda laat het anker zakken en langzaam vaar ik achterwaarts naar de kade. Het gaat goed, we krijgen hulp van een aardige Italiaanse buurman. We liggen weer en nu maar hopen dat we over een paar dagen ook weer weg kunnen. Later komt de havenmeester(es) voor het innen van het havengeld. We betalen € 8 per dag. Maak nog een opmerking over het risico om hier te leggen, maar krijg te horen dat deze ligplaatsen eigenlijk voor kleine zeilbootjes zijn. Tja, hoe kunnen we dat van te voren weten.
De steegjes van het oude Levkas zijn weer zo mooi!
In Levkas zit een Yamaha dealer, al geruime tijd denken we erover om onze Yamaha BB 6PK in te ruilen voor een wat zwaardere motor. We gaan kijken en ja, kijken is vaak kopen. Dus ook nu! We twijfelen nog even tussen de 9,9PK en de 15PK, maar het wordt de 15 PK, met de dinghy in plane varen is nu zeker. Voortaan varen we niet meer door het water maar over het water als Speedy Gonzalez!
In Prevaza komen we in contact met onze buurtjes Cees en Anneke van de ‘Dutch Osprey’ een HR 46. We bezoeken samen Preveza om een hapje te eten. We komen uit bij het historische Saitan Pazar, een geweldig mooie lokatiein een sfeervol smal steegje. Als we eenmaal heerlijk aan het eten zijn, komt er een man met een tamme kip voorop zijn fiets. Hij heeft heel wat bekijks. Preveza is een mooi stadje.
Preveza heeft een grote baai, goed beschut tegen de wind en natuurlijk perfect om onze nieuwe aanwinst uit te proberen. Als een raket scheren we over het water, Bobby vertrouwd op zijn inmiddels vast plekje voorop. Bij de locale vissersbootjes kunnen we de dinghy aanleggen, daarbij staan zigeunerkinderen je op te wachten, ze willen je helpen en hopen natuurlijk op een fooi. Hun moeder zit uit de zon onder een op de wal geplaatste boot. En dan komt ze overeind en vraagt Jolanda om geld voor een T-shirt. We geven geen geld, maar de volgende dag geven we een tas met kleding. Je ziet ze stralen als ze het in ontvangst nemen. De komende dagen ligt onze dinghy daar veilig.
De volgende bestemming is Gaios Paxos, weer een prachtige natuurlijke baai met aanleg mogelijkheden aan de kade, het is erg smal en ondiep, als we daar de kade naderen staan Cees en Anneke ons al op te wachten. Ze helpen ons met aanleggen en wij zien hun boot een paar plaatsen verder liggen. Niet veel later arriveren vrienden van hen met de Manana en als ook zij goed en wel (naast ons) liggen drinken we samen een biertje op het gezellig terras.
Dit is genieten, met hoofdletters, maar dit verandert in de avond in kleine letters en uiteindelijk is het genieten over. Op 5 meter van onze slaapkamer is een kroegje die muziek aanheeft staan, zo hard!, dat mocht er een straaljager overkomen dan kun je nog steeds de muziek horen. En daar komt bij dat het publiek haar best om boven de muziek uit te gillen. En dat ging dus door tot 03.00 uur, Gaios werd ‘chaos’ . Als de kroegmensen weg zijn, het is dan 04.00 uur is het stil. De vertrouwde, geheimzinnige geluidjes die we weer horen zijn van Dasher, heerlijk!
Een van de voordelen van ontmoetingen is dat je adviezen krijgt. In dit geval horen we van Cees en Anneke dat Lakka een mooie ankerplek is. En dat klopt! In Lakka laten we het anker zakken in kristal helder water. Het is zo mooi dat je op 8 meterdiepte de zandplekken kunt zien.
In de app ‘ Wikiloc’ zien we een route die we gaan wandelen. Het belooft een prachtige uitdaging te worden.
En dan Corfu, naast Corfu stad ankeren we niet ver van de “Dutch Osprey”, wat is het toch leuk om andere mensen te ontmoeten. Zij varen al 12 jaar, zie website: www.beau49.nl
De andere dag gaan we aan land en bezoeken we de binnenstad. Wat is het druk hier, even buiten de stad liggen 2 grote cruiseschepen voor anker. Ik denk: ieder 3000 passagiers, die nu rondhuppelen in het centrum en daar lopen wij ook. Maar waar zijn we? Vraag ik me af, het lijkt veel op de Kalverstraat in Amsterdam, alleen wat smaller. De verkoopartikelen zijn hetzelfde, all ‘made in China’. Wat een nep! Ik heb het gauw gezien en stel voor om een Grieks biertje te gaan drinken. Het toerisme is helemaal los.
We blijven hier niet zo langste ligt hier een beetje hobbelig. De “Dutch Osprey” vetrekt richting Italie, zij gaan via de laars van Italie naar boven en volgen de kust naar Marseille.
We gaan weer zuidwaarts via de kust van Griekenland zakken we af. Parga is de volgende bestemming op het vasteland, vanuit de turkoisblauwe ankerplek kijken we uit op een prachtige inham en een ruine boven op een berg. Een plaatje!
Het is wel klimmen, maar zeer de moeite waard. Wat een mooi uitzicht! Ook het stadje ligt op de berghelling.
Na het nog niet toeristische Parga gaan we weer terug naar Levkas, Sivota en door naar Zakinthos. We besluiten door te zetten naar de kust van Griekenland, het schiereiland Patra. De wind is gunstig om in een dagje over te steken naar Pylos, een binnenmeer waar we een paar dagen blijven liggen. Nu met onze snelle dinghy steken we het meertje over om het stadjePylos te bezoeken.
