Deel 13a zuidwaarts rondom het schiereiland de Peloponnesos
Hoog tijd voor weer een nieuw verslag. Hieronder het eerste deel van onze rondreis om de Peloponnesos, het grootste schiereiland van Griekenland. Vanaf Zakinthos zijn we zuidwaarts gevaren naar Pylos.
Pylos ligt aan de Navarino baai, aan de westkant van het schiereiland Peloponnesos. Als we de baai invaren zien op de eilandjes om ons heen gedenktekens van de Griekse Onafhankelijksoorlog.
In 1827 vond in de baai van Navarino, de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog tussen een Frans-Engels-Russische vloot en de Turkse-Egyptische vloot, de Slag van Navarino plaats. Dit betekende het einde van de Turkse overheersing in Griekenland. Bron: wikipedia:
We gaan op anker noord-westelijk in de baai, mooi beschut tegen de wind die meestal in de middag aanzet.
Met de dinghy scheren we de baai over, Bobby trots voorop. Het gezellige havenstadje zit vol leven, op het plein en aan de haven zijn terrasjes waar we genieten van een hapje en een drankje. Na Pylos gaan we verder zuidelijk.
De volgende bestemming ligt ongeveer 20 mijl verder. Koroni biedt een mooi beschutte ankerplaats m.u.v. Noordenwind. En ja hoor! Wat krijgen we morgen? een stevige Noordenwind. Daar hebben we geen zin, dus snel een ander baaitje zoeken. Bovendien kijken we ernaar uit om onze vrienden van de Horizon op te zoeken. Frank en Loreta liggen een kleine 60 mijl verderop. Het wordt Limani Porto Kagio. Een mooi plekje voor 1 nacht, want het is hier druk. Als we goed en en wel het anker uit hebben, komen er meer boten de baai in. Het is bijzonder dat mensen willen ankeren op de plaats waar jij ligt. Als je niet op let, gooien ze het anker 10 m. naast je boot, droogjes zeggen ze: We varen nog achteruit hoor! Tja, ze gaan uit van de situatie waar de boot ligt, maar dat is niet juist! Waar ligt het anker?? We draaien immers om het anker heen. Of zouden ze denken dat het anker om de boot heen draait?? Rare jongens die ……
De volgende baai die we aandoen is op het schiereiland Nisos Elafonisos bij Simos beach. Het is hier werkelijk schitterend, mooi helder water en een prachtig wit zandstrand. De kleuren van de zee zijn variërend van diep blauw naar turquoise. Het is mooi weer, dit is echt genieten. Via whatsapp krijgen we door dat de Horizon naar ons toe op weg is. Ze verwachten eind van de middag aan te komen en vragen naar anker mogelijkheden. Die zijn er nu nog voldoende, maar later in de middag verwachten we dat het weer volloopt, dus gas op de lollie!. Wij gaan aan land, Bobby vindt het geweldig in het zand! Eindelijk weer eens los! We volgen de kustlijn en zien wrakhout liggen. Waarachtig, hier was ik naar op zoek. Het zijn restanten van een vlonder van teakhout. Met keien sloop ik de vlonder zover totdat ik geschikte latten heb. Ik wil namelijk de steun voor de buitenboordmotor verbreden. Geen eenvoudige klus, met grof geweld en een brandende zon op de rug sloop ik de vlonder.
Goed en wel terug aan boord zien we de ‘Horizon’ in de verte verschijnen. Ankertje uit, dinghy in het water en na een klein uurtje verschijnen ze bij ons zwemplateau. Bobby gaat weer uit z’n dak, hij is zijn vriendjes niet vergeten. De belevenissen vliegen weer over tafel onder genot van een koud biertje.
We blijven hier een paar dagen liggen. Frank geeft nog een leuke demonstratie hoe je op een wankele sup moet staan, niet dus! Te zwaar, te stijf, nou nee! De sup is niet oke. Later zal blijken dat hij met het zeiltje erop, de sup perfect beheerst.
Het prachtige schiereiland laten we achter ons, we gaan we verder naar Fossili Beach. Bij aankomst zien we vier zeilboten op anker liggen. Veel plaats is er niet. Waar wij willen ankeren neemt de diepte snel af. De 5 meterlijn licht vlak aan de kust, dus niet gewenst. We zullen dus dieper moeten gaan ankeren. We laten het anker op 12 m vallen en varen langzaam achteruit, dit gaat niet goed. Het anker grijpt niet goed in de grond. Na de tweede keer pakt hij. We liggen vast. Op 13 m en met de aanwezige deining besluiten we alle (80m) ketting overboord te gooien. We liggen vast, maar het is niet geweldig; de deining en de afstand van de kust zijn de spelbrekers. Het moet maar!
Ook de Horizon heeft na een paar pogingen een plekje gevonden tussen het posedonia (zeegras) in.
En dan! Het is 03 uur, even na mijn nachtelijke wandeling naar de WC, ik slaap net wel/net niet. Hoor ik elders een ketting op gaan? Wat gebeurt er allemaal daarbuiten? Gauw steek ik mijn hoofd door het dakluik. Het eerste wat in je opkomt is: Liggen wij nog goed? En dan zie ik de Horizon vertrekken. Als ik ze per marifoon oproep, blijkt dat ze van het anker zijn losgeraakt. Omdat ze naar de kust afdreven was er enige paniek aan boord. Frank krijg je met een kanon niet wakker, maar Loreta daarentegen slaapt in zo’n situatie amper. Dat was hun redding.
De nieuwe dag breekt aan, nog wat duf van het voorval worden we gewekt door Bobby. De wind is gaan liggen en de zon kruipt uit de horizon omhoog. De morgens zijn zo heerlijk! Na ons bakkie koffie gaan we weer verder. We ankeren nog even bij Agea Marina, bij het wrak van Kapitan Ismael Hakki, op 10 m. diepte. Met snorkelen is het wrak goed te zien in het heldere water. Daarna ronden we de Cape Maleas bij rustig weer.
De volgende bestemming is Monemvasia. dit middeleeuwse vestingstadje ligt in het zuidoosten van de Peloponnesos aan de Egeïsche kust en het wordt “het Gibraltar van het oosten” genoemd, omdat de rots daar gelijkenissen vertoond met het echte Gibraltar. Monemvasia ligt op een hoog rotsachtig schiereiland dat via een smalle strook en een brug verbonden is met het vasteland van het departement Lakonia. Het is een populaire toeristen trekpleister, s’morgens staan de bussen in de rij om de toeristen toe te laten door de enige poort van dit stadje. Wij besluiten om na 18.00 u (de meeste toeristen zijn dan weg) een kijkje te nemen. Het is alsof je een stap terug doet in de tijd als je de poort doorgaat en belandt in de middeleeuwen. Geen verkeer, geen stoplichten of zebrapaden, alleen smalle steegjes met kleine van graniet opgebouwde huisjes, wonderlijk om hier doorheen te lopen.
.
Na een paar dagen op de noordelijke ankerplaats, willen we samen met de Horizon aan de havenpier gaan tanken. Dat kan door het maken van een telefonische afspraak met de leverancier van een benzinepomp.
Er is niemand op de kade, dus we zullen zelf aan moeten leggen, hopelijk staan er bolders. Langzaam varen we er heen. Er staat weinig wind, dus dat komt goed uit. Het is niet diep en er zijn alleen ringen om aan te leggen. Het gaat goed, zodra we langszij liggen stapt Jolanda af met de landvasten en steekt deze door de ringen, we liggen. Met de marifoon roepen we de Horizon op om te zeggen dat er voldoende plek en diepgang is.
De tankwagen mag komen, maar voordat het zover is komt een havenmeester aanlopen. Hij wil €10 per boot hebben. Dat is wel heel veel voor even te tanken. Ik leg hem uit dat we met een halfuurtje weer weg zijn, maar hij blijft erbij, € 20 voor 2 boten. Als ik hem zeg dat de haven aan de zuidkant vrij van kosten is, wordt hij boos. Tja, als het zo moet dan maar niet.
Via Mateo, eigenaar van het gelijknamige restaurant krijgen we door dat er nog een plekje vrij is in de haven aan de zuidkant. De haven wordt verbouwd en ligplaatsen zijn daarom gratis. Mateo is een vernuftig mannetje, hij regelt het allemaal. Hij heeft de marifoon en telefoon constant binnen handbereik.
De Horizon gaat als eerste naar binnen, wij wachten buiten de haven en als de Horizon goed en wel aan de kade ligt, kunnen we, zodra Frank ons oproept naar binnen. Dasher kan naast de Horizon aanleggen. Dat is het plan, maar zoals zo vaak het loopt altijd anders! Omdat we afspraken maken via de marifoon, luisterde een Duitser……. met ons mee. Ook hij wil tanken met zijn boot Bijou. (De voorafgaande dagen hebben we ze bij ons aan boord een beetje leren kennen.) Terwijl wij liggen te dobberen voor de haveningang, wachtend op het berichtje van de Horizon verschijnt de Duitser. Op de marifoon zegt Frank dat we naar binnen kunnen. Voordat ik antwoord heb kunnen geven, vaart de Duitser ons prompt voorbij en gaat de haven in. Verbouwereerd kijkt ik de situatie aan. Wat een brutaliteit, zo drink je gezellig samen een biertje aan de wal en op de boot en vervolgens heeft hij geen benul van plaats houden. We laten het allemaal maar gebeuren, misschien heeft hij niet in de gaten wat hij doet. We dobberen dus nog 20 minuten langer, als we de Duitser weer uit zien varen. Hij groet ons netjes als hij ons passeert zich van geen kwaad bewust, zijn vriendin heeft het echter door, ze kijkt ons meelijwekkend aan.
. 
Uiteindelijk gaan we naar binnen en leggen we aan naast de Horizon en als we getankt hebben, vinden we het eigenljk wel prima zo. We liggen gratis en kunnen eenvoudig aan wal. ‘S avonds schuiven we gezellig aan in Mateo’s restaurant, waar zijn broer heerlijke gerechten maakt.
. 
Een schildpad die zijn residentie in de haven heeft verblijd ons iedere dag. Bobby vindt het maar niks en blaft zodra de kop van de schildpad boven komt.
Tot zover weer een blog van ons.
zie ook onder ‘ film’ een filmpje over de Myrtoische zee (westkant van de Peloponnesus).