Deel 14 Op weg naar Almira Shipyard
Na het prachtige historische stadje Monemvasia gaan we weer verder, op weg naar Kiparissi. In de app Navily lezen we dat het een mooie ankerplaats is, maar het is er wel diep. En dat klopt! Als we een plaatsje zoeken vinden we een stukje op 20 meter diepte, dat is dus alle ketting overboord. Hopelijk zit het eind van de ketting nog goed vast aan de boot? Eind is gezekerd met een lijn onder in de ankerbak, maar hoe vaak controleer je dat?
We liggen vast. De Horizon zoekt een plekje meer naar de kust. We kijken uit op een klein wit kapelletje met aanlegsteiger. Een prachtig prive plekje, helaas liggen daar al 3 schepen. Wat zou het fijn zijn, als er morgen eentje weggaat.
.
Yes, de andere dag als we onze oogluiken openen, zien we een zeilboot aanstalten maken om te vertrekken. Actie, als de wiedeweerga anker op, voordat het plekkie door een ander wordt gekaapt. De Horizon is nog in diepe rust. Als wij achter-uitvarend naar de aanlegsteiger varen, laat Jolanda op ongeveer 50 m het anker vallen. Achteruit naar een onbekende steiger varen is riskant, omdat je de diepte niet weet. Ook blijken er weinig ringen of bolders te zijn om aan te leggen. Gelukkig krijgen we hulp van Zweden die daar met hun boot liggen. Eenmaal vast zie ik dat we, geschat nog 20 centimeter onder de kiel hebben. Dat is te weinig, met wind op de kop, lig je maar zo op de onderwater gelegen rotsen. We moeten wat opschuiven, dat betekent echter wel dat de dinghy als ‘pontje’ moet fungeren om aan land te gaan. Naast de Zweden liggen Duitsers, als ik ze spreek, hoor ik dat ze ook gaan vertrekken. Snel roepen we de Horizon op dat er een plekje vrijkomt. Er zijn meer ‘kapers in het water’, dus handel snel.
Gaat goed! Na een beetje prutsen liggen we met z’n tweeën weer vertrouwd naast elkaar, inmiddels zijn ook de Zweden weg. Tijd om de barbecue aan te steken en te genieten van deze afgelegen prachtige plek. (van een speervisser krijgen we heerlijke vis aangeboden).
. 
Deze baai wordt met name bezocht door gigantische motorjachten met jetski’s. Niet echt rustig, maar wel leuk om te zien hoe hele familie’s uit zo’n motorjacht komen, gaan zwemmen, raggen met de jetski, (wijn) drinken en eten, met op de achtergrond muziek! Het is ook wel leuk dat ze weer op tijd vertrekken! De avond hebben we weer voor ons zelf, we genieten een paar avonden aan de wal bij de bbq. Jolanda en Loreta wandelen in een goed half uur met Bobby het enige wandelpad af naar het nabij gelegen dorpje Kiparissi om wat boodschappen te doen. Kiparissi is een verborgen paradijsje aan de zuid-oostkust van de Peloponessos. Het is nog onontdekt door toeristen en ligt in een besloten baai, heeft slechts een mini supermarkt en wat taverna’s. Frank en ik racen er later met de dinghy naar toe om hen weer op te halen. Na een paar gezellige dagen wordt het weer tijd om verder te gaan.
De volgende bestemming wordt het eiland Spetses, met volle zeilen worden we die kant opgeblazen. Zogeria is een drukke baai met veel schepen op anker. Veel supergrote motorjachten, die met anker uit en de spiegel naar land gericht met 2 lange lijnen aan land vastliggen. Het mooie heldere water en de fijne ankerplekje maakt dat we hier een paar dagen blijven liggen.
De Horizon heeft het hier wel gehad, ze hebben een hoop ergernis met andere zeilboten die te dichtbij het anker gooien. Ze besluiten de andere dag te vertrekken naar Porto Cheli, vlakbij het riante zomerverblijf van Willem Alexander. Na een paar dagen varen gaan ook wij de baai van Porto Cheli in. Een mooi binnenmeer met prima ankerfaciliteiten. Onderhand is het ook hoog zomer geworden en is de temperatuur overdag 30 tot 35 graden. We vermaken ons met zwemmen, suppen, windsurfen. Af en toe gaan we met de dinghy aan land.
Frank gaat samen met Bobby op de surfplank, het gaat Bobby goed af! Zeker een kwartier staat meneertje als een koning op de surfplank om dan met een flinke plons in het water te belanden. Met de dinghy zit Bobby altijd voorop, hij geniet met volle teugen als de dinghy in plane gaat. Er zijn altijd wel dingen die gehaald moeten worden of vuilnis weggebracht en deze keer is de supermarkt dichtbij. Bij een locale duikshop informeer ik naar duikaanbiedingen. Het lijkt me weer lekker om een duikje te maken, maar de foto’s boeien niet echt. Tja, eenmaal gedoken in Egypte of Carieb dan stelt de Med niet zoveel voor. Van de eigenaar horen we dat ons Koninklijk gezin door hem is gebrevetteerd. Bij de eerste ontmoeting vroeg hij zich af hoe de koning aangesproken wenste te worden, majesteit, Koning of Willem. Bij de ontmoeting was het: Hello, I’m William. Dus dat viel nog wel mee, verder mocht hij er niks meer over vertellen.
Waar veel over gezegd wordt is het haventje en vissersplaatsje van Spetsis. Het schijnt er erg druk te zijn, dus besluiten we Dasher en Horizon achter te laten en met de dinghy’s ernaar toe te gaan, hooguit een halfuurtje varen. Het vissershaventje is leuk, maar het dorpje is te toeristisch en stelt niet veel voor. We blijven dan ook niet lang.
De volgende bestemming is Poros, een van de Saronische eilanden in de golf van Aegina. Het dorpje Poros ligt aan een binnenmeertje, vanuit het zuiden bereikbaar via een smal kanaaltje afgezet met betonning en noordelijk een uitgang naar zee.We varen door een kanaaltje langs de kleurrijke huisjes en druk bezette restaurantjes langs de afgemeerde zeilboten aan de kade van Poros. Het oogt erg gezellig en we komen er graag om een terrasje te pakken en te slenteren door de smalle steegjes.
Hier blijven we een week, op de ankerplaats Neoriou, een kwartiertje varen vanaf Poros . Na ettelijke keren geprobeerd te hebben om te ankeren, vinden we eindelijk een leuk plekje. Het is fantastisch weer, de temperatuur schommelt rond de 32 graden.
Het dagpatroon is zwaar! We staan al geruime tijd op zonder wekker. Zetten vervolgens een thermoskan koffie en kijken we door het luik of er nog iets is veranderd. Liggen we nog goed? Is er al leven aan dek van de andere bootjes om ons heen? Na het bakkie leut gaan we zwemmen, vanaf het zwemplateau springen of duiken we in het helder blauwe water. En Bobby? die wil natuurlijk op zijn plankje met ons mee. Daarna douchen op het achterdek. Bij het tweede bakkie leut bespreken we de klusjes die gedaan moeten worden. Wat gaan we bekijken, bij wie op visite of krijgen we visite? Surfen, suppen, raggen met de dinghy. Tja, het valt niet mee, allemaal heel vermoeiend! Gekheid natuurlijk! Het leven is mooi aan boord. We zijn vrij in alles wat we doen.
We gaan weer anker op, niet wetende wat we nu weer gaan aantreffen varen we uit. Dat is het mooie van dit leventje, ieder vertrek voorziet in een nieuw avontuur.
We gaan naar Korfos. De baai biedt m.u.v. de zuidelijke winden bescherming tegen harde wind. Het is er niet diep, waardoor het wat lastiger is om een mooie ankerplaats te vinden. Bovendien wordt er gewaarschuwd voor oude ankers en ankerlijnen op de bodem dichtbij de taverna’s. We nemen het zekere voor het onzekere en kiezen een plekje een beetje aan de rand van het dorp. Omdat het niet zo diep is en erg redelijk veel verkeer van boten is, is het water minder helder. De bodem is ondanks de geringe diepte van 5 meter niet zichtbaar. Aan het eind van de middag, Bobby heeft het als eerste in de gaten verschijnen dolfijnen in de baai. Ze komen redelijk dicht langs, Bobby gaat helemaal uit zijn dak. De adrenaline schiet uit z’n oren, wat wil hij graag met ze spelen. Als de dolfijnen weg zijn, staat hij nog zeker een half uur op het voordek.
. 
De hitte slaat onderhand ook toe, we passeren de 40 graden. Via het nieuws volgen we de hevige bosbranden die niet ver van ons woekert. Het zit nu in de omgeving van Almira shipyard. De plaats waar Dasher op de wal gaat voor winterstalling. De andere dag besluiten we naar de zuidkant van Salamina te varen, daar zijn (nog) geen bosbranden.
Als we eenmaal de baai uit zijn, hijsen we de zeilen er staat een heerlijke zeilwind. Met een halfwindse koers van 20 tot 25 knopen wind scheren we over het water. De snelheidsmeter tikt af en toe de 7 knoop aan. In de verte zien we het ankergebied voor de grote scheepvaart. Er liggen veel vrachtschepen voor anker, we zullen er een stukje doorheen moeten zeilen om op de ankerplaats Gyala aan te komen. De Horizon ligt er al op anker en ook wij vinden een plekje.
Maar dan! Het nieuws doet verslag van toenemende branden in Griekenland. Hevige branden zijn nu te noorden van het eiland Salimina. Het eiland waar wij dus zuidelijk van liggen. De avondlucht kleurt oranje, het is zo mysterieus. Als we s’morgens wakker worden ligt er as aan boord en het ruikt stevig naar brand, niet zo gezond! De lucht ziet er beangstigend uit. Wat als de brand overslaat naar het eiland Salimina? Zover laten we het niet komen, we gaan anker op, we gaan zuidelijk naar het eiland Aegina, een tochtje van 20 mijl. Met een rustig windje in de rug zeilen we door het ankergebied zuidwaarts, weg van de brandhaarden.
We hebben weer een mooi ankerplaatsje gevonden, vlakbij Agia Marina. Ook het dorpje is gezellig, met sfeervolle eethuisjes, maar wat is het heet! De temperatuur is nu constant rond de 40 graden. Voor het eerst ervaren we dat de ventilatoren geen verkoeling meer geven, je blaast immers 40 graden op je huid!! Rustig blijven en veel zwemmen is het beste. Ook benedendeks is het vol te houden.
Na een dag of drie gaan we weer, de omgeving is prima maar de deining laat Dasher af en toe onplezierig rollen.
We gaan terug naar Korfos, daar is de brand uitgeraast, het zit nu met name noordwestelijk van Athene.
Eenmaal terug in Korfos leven we tussen 11 en 17 uur voornamelijk benedendeks of liggen we in het water. De locale bevolking wordt geadviseerd tussen 12 en 17 binnen te blijven. Het is nu halverwege juli en de verwachting is dat de hitte voortduurt tot eind augustus. Overdag schommelt de temperatuur rond de 42 graden. Tja wat gaan we doen. We zijn eigenlijk te snel in de buurt van onze winterstalling, foutje in onze planning! En de omgeving heeft niet onze bekoring.
Terug naar Nederland
Als Dasher eerder op de wal kan, kunnen we ook eerder terug naar Nederland. We zijn immers vrij in het maken van eigen keuzes. Na enig speurwerk komen we uit op een vlucht met KLM, naast Aegean en Transavia ongeveer de enige vliegmaatschappij die honden meenemen. Van Almira Shipyard krijgen we bevestiging dat kranen op 1 augustus geen probleem is. We hebben nog 1 week om Dasher voor te bereiden voor winterstalling, dat moet kunnen. 31 juli Varen we naar Almira shipyard waar we vastmaken aan een boei even voor de haven. Het valt niet mee om de zeilen er af te halen. Om ze een beetje netjes op te vouwen heb je ruimte nodig. Als de genua eraf is ligt het hele voordek vol. We gebruiken het gangboord om het zeil al zigzaggend op te vouwen. Het zweet gust ons van het hoofd, wat een hiite!!, maar het lukt. Benedendeks ligt het vol met zeilen. Op het voordek is er nu plek voor de dinghy. Gelukkig heeft Jolanda alles wat mee gaat ingepakt en zitten we s’avonds om 22 uur voldaan met een laatste biertje aan dek. Morgenvroeg om 08.00 uur worden we opgeroepen om de gate in te varen. De plaats waar de kraan Dasher uit het water zal tillen en vervolgens naar de sta-plaats zal brengen.
. 
Als Dasher eenmaal veilig op de wal staat, krijgen we toestemming aan boord te gaan. We hebben nog een uurtje of 4 om de spullen bij elkaar te pakken. Alle koffers en tassen staan buiten op een pallet waar Bobby als een echte waakhond naast ligt.De motor moet ik nog winterklaar maken. Zo ook de watermaker en de buitenboordmotor en we hebben een afspraak met Christos de shipschandler die nog langskomt om te bespreken welke klussen er gedaan moeten worden.
De dinghy moet vastliggen aan dek met de tubes leeg en het anker met ketting uit ( verzameld op een pallet op de grond).
Bobby ligt beneden uitgeteld in de schaduw te pitten. Jolanda loopt ondertussen heen en weer naar de wasruimte. Na 4 was en droogtrommels is onze kleding en beddengoed ook weer schoon. We zijn klaar! We kunnen nog even douchen op de werf.
Wat verlang ik naar een koude douche, maar helaas daar blijkt geen sprake van te zijn. Op de koudste stand is het zelfs nog te warm om onder te staan. Het water komt uit een reservoir die al dagen in de felle zon heeft gestaan. Intussen heeft Jolanda de taxi gebeld. We hebben een studio gehuurd aan de promenade in Agio Theodoroi. Wat een verademing: Airco en een koude douche. Tijd voor een goeie maaltijd met een lekker koud biertje. Morgen vliegen we van Athene naar Schiphol. Dit wordt een spannende dag voor Bobby, hij heeft al heel wat meegemaakt maar nog nooit gevlogen. Hoe zal dat gaan? We laten het jullie weten in het volgende verhaal.
. 
