We zijn er weer!
Het is weer enige tijd geleden dat we een berichtje hebben geplaatst. Wat gaat die tijd toch snel! Hieronder gaan we even terug in de tijd. Het is eind juli 2023, extreme hitte en bosbranden teisteren diverse plekken aan de mediterrane, zo ook bij ons. Het is 42 graden. De beste plek aan boord is beneden dek. Als we s’morgens aan dek komen, liggen de asdeeltjes overal. We zijn op de afgesproken plek waar Dasher, volgens afspraak 1 oktober op de kant gaat, eigenlijk zijn we daar veel te vroeg.
We besluiten eerder naar Nederland terug te gaan.
Om 9.00u. stappen we fris en fruitig in de taxi naar de luchthaven van Athene, het is 1 augustus 2023. De chauffeur kijkt Bobby wantrouwend aan, een hond in een taxi is niet vanzelfsprekend hier. We komen rond 10.30u op de luchthaven aan, veel te vroeg. Onze vlucht gaat om 16.45u., het is niet erg we hoeven immers deze snikhete dag niet in de hitte te verblijven. Een uur voor vertrek brengen we Bobby naar het inleverpunt. Hij heeft een pilletje gekregen om kalm te blijven. Het is zijn allereerste vlucht en hij vindt het best wel spannend! Eenmaal in het vliegtuig laat de KLM- bemanning ons weten, dat hij rustig in zijn transportbox zit beneden in het ruim.
Eenmaal op Schiphol aangekomen, lopen we naar de afdeling afwijkende bagage toe, waar Bobby aan zal komen. We hopen dat hij het goed doorstaan heeft. Dan zien we in een hoek een gehavende transportbox staan (dezelfde als Bobby) met afgebeten hoeken en gaten erin. Schrik: Het zal toch niet??? We komen dichterbij en zien een ander label eraan hangen, gelukkig!!
Even later komt een blaffende en gestresste hond aangereden? Gelukkig is het Bobby niet , hij wordt even later binnengereden. Hij lijkt op zijn gemak te zijn en is erg blij ons te zien, het voelt alsof hij niet weggeweest is.
Nederland, het voelt vreemd om weer in eigen land te zijn. In Nederland is het gelukkig nog volop zomer. De eerste uitdaging die we aangaan is het schilderen van ons huis en wat loodgieters klussen in de badkamer. Ook de tuin vraagt om aandacht, onkruid trekken, graszoden leggen, heg knippen, tja dit zijn we niet meer gewend. Natuurlijk is het fijn om de familie en vrienden weer te zien en dan is het wel makkelijk weer over een eigen autootje te kunnen beschikken. Op marktplaats vinden we een mercedes A140.
We hebben ons prima vermaakt, maar vonden de periode wel lang. Je leeft eigenlijk vanuit de kofferbak van de auto. Tassen gevuld met boodschappen, kleding en wasgoed krijgen een vaste plek in de kofferbak of op de achterbank. We reizen van hot naar her. Grotendeels zijn we te gast geweest bij Mark. We hebben gelogeerd in het huis van mijn zus in Beilen, een paar weken in het huis van de vriendin van mijn zus in Westerbork, bij vrienden in Goor, bij onze dochters in Brunssum en in Smilde.
In september een familiefeestje van Jaap zijn moeder gevierd in de Warrel in Westerbork.
Bobby heeft zich ook flink kunnen uitleven in het bos met Cuby, Loek en Balou. In Blankenberge en in de Roompot hebben we voor 1 weekje een huisje gehuurd. Veel gezien, heerlijk gewandeld op de hei en aan zee.
We hebben zelfs nog gevaren. Via de staande mastenroute, van Zeeland ( Scharedijke ) naar Harderwijk met onze vrienden Jacob en Mariska op hun zeilboot Stormy Fox! Het was niet stormy, maar wel een tocht met allerlei weersomstandigheden en gesloten bruggen, zeker eentje om nooit te vergeten.
Het was allemaal avontuurlijk, gezellig en leuk maar na een tijdje verlangden we terug naar Dasher. Het leven in een huis daar denken we nog even niet aan, we missen allebei het zeilen, de wijdse blik op het water en het leven aan boord.
We zijn weer terug op Dasher. Na een lange periode in Nederland zijn we terug op ons ‘huis’. Bobby heeft zich weer prima gedragen in het vliegtuig en is erg happy als hij ons weer ziet. Als we aankomen staat Dasher nog op de wal en treffen we haar aan, zoals we zijn weg gegaan. Nou eigenlijk niet helemaal, nu zit Dasher onder het zand en stof. Het klussen kan beginnen. We ontmoeten een jong Nederlands gezin, zij verblijven op de Marlin. Jolanda gaat elke dag met Bobby en de kids wandelen, het zijn echte kletskousjes.
Een aantal klussen hadden we uitbesteed, maar helaas is daar niet veel van terecht gekomen en wat ze hebben gedaan, is niet goed uitgevoerd. Zo heeft de buitenboordmotor een grote onderhoudsbeurt gehad, terwijl alleen de olie ververst had moeten worden. Poetsen en in de antifouling zetten moet nog in de week voor te waterlating gebeuren, raar toch als je een half jaar de tijd hebt gehad???
Waar ze ook makkelijk in zijn, is het verlagen van de afgesproken prijs door gewoon ex BTW te gaan klussen. Kennelijk is het geen enkel probleem om hier zwart te betalen, je krijgt dan geen factuur en moet ‘cash’ betalen, maar het scheelt wel 24%.
De week voor te waterlating moeten we stevig aanpakken om op tijd klaar te zijn voor te waterlating.
Het is tijd voor nieuwe avonturen.
15 februari om 09.00 uur wordt Dasher te water gelaten. Met veel bombarie en geschreeuw van de leider van de groep (6 man sterk) wordt Dasher opgepakt en vervoerd naar de waterkant, daar overgenomen door een grote kraan en naar het dok gereden. Als Dasher in het water ligt, nog steeds in de banden kan ik aan boord voor een check, zie je ergens water??, even knijpen in de stuffinbox (rubberen afdichting rond de schroefas). Het lijkt goed en de banden kunnen weg. We zijn klaar voor vertrek. We gaan naar Alimos een jachthaven vlakbij Athene, een tochtje van ongeveer 30 mijl.
De eerste uren hebben we ook volgens planning geen wind, later zal de wind wat aantrekken en zeilen we weer. Wat voelt dit weer lekker!! We naderen Alimos, tijd om de zeilen binnen te halen en de stootwillen aan te brengen.
Alimos marina is de grootste jachthaven van Griekenland. Om zeker te zijn heeft Jolanda via de email een ligplaats gereserveerd. Via de marifoon melden we onze aankomst en spoedig krijgen we bericht langzaam naar ‘flooting’ pontoon 1 te varen, daar zal een marinero ons opvangen en helpen met de mooringlijnen.
Bijzonder is, dat je borg (€50) moet betalen voor het gebruik van de mooringlijnen. Kennelijk komt het voor dat bij vertrek de mooringlijnen in het water worden gegooid, zonder dat er een hulplijntje met bevestiging aan de kade eraan vastzit. Tja, dan moet er een duiker komen om de mooringlijn van de bodem te pakken. FF checken hoe dat bij ons zit!! en ja hoor, ook onze mooringlijnen hebben geen hulplijntje. We hebben dus mooringlijnen van de marinero gekregen zonder hulplijn, raar dat ze dat niet in de gaten hebben gehad???? Zelf maar de hulplijntjes aan de mooringlijnen geknoopt, zodat we i.i.g. de borg terug krijgen.
Met de tram gaan we naar het centrum van Athene, een ritje van ongeveer 45 min. Wat opvalt zijn de vele betonnen grauwe flats, zij geven een beetje ghetto-achtige indruk. Er zijn veel toeristen, hier gaat het kennelijk het hele jaar door.
Athene is rijk aan historie en cultuur. We komen aan op het plein Omonia, hartje centrum. Omdat Bobby niet mee mag in de oude gebouwen en kerken, gaan we om de beurt een kijkje nemen.
We slenteren door de vele gezellige straatjes van Monstiraki en komen uiteindelijk vlakbij de toren van Aerides die uitzicht geeft over de Akropolis. Athene heeft niet echt ons hart veroverd, misschien komt het door de vele opgravingen en/of herstelwerkzaamheden. Het is rommelig, overal zijn ze bezig. De omgeving bekoort ons niet en het is enorm druk met verkeer, regelmatig staat het verkeer vast en wordt er flink getoeterd. Als je hier bij de zebra staat rijden ze je maar zo van de sokken, het is uitkijken geblazen. Wat een verschil met Cagliari!
Na een klein weekje gaan we weer verder. Via whatsapp hebben we regelmatig contact met onze vrienden van de Horizon in Mytilini, Lesbos. We worden verwacht, ze hebben al een plaatsje voor ons gereserveerd, dus opschieten voordat andere zeilers komen. Dat is ook wat we willen, maar het is een tocht van ongeveer 180 mijl, dus een goed weervenster is belangrijk. Geruime tijd hebben we Noorden wind, niet geweldig voor het oversteken van de Aegeische zee. We gaan eerst naar Karystos, 60 mijl van Athene en dan met een goed weervenster door naar Lesbos.
Het plan is goed, ook de windverwachting is gunstig, maar de realiteit is vaak anders. Als we ongeveer 5 mijl voor Karystos zijn, begint de motor te haperen. Het toerental valt weg en ook de wind is weg. Wat nu?? We dobberen voor de baai, met Karystos in zicht op een vlakke zee, er is geen wind. Een blik in het motorruim verklaart het probleem al snel. Het voorfilter en waarschijnlijk ook het brandstoffilter zit verstopt met dikke zwarte troep. Beide filters heb ik in Almira Shipyard vervangen, hoe kan dat nu!! Toen we eind augustus naar NL vlogen hebben we verzuimd de dieseltank vol achter te laten. Door temperatuurverschil is veel bacteriegroei, kenmerk van zwarte smurrie in het filter ontstaan. Gelukkig heb ik een reserve set aan boord en kan ik de filters vervangen. Dit gaat goed, nog even ontluchten en dan kunnen we weer, maar wat nu? Het ontluchtingspompje op de motor doet het niet. Het lukt me niet om de lucht uit het systeem te halen! We hebben geen zeil en geen motor. Ai, het is nog een paar mijl, dan maar duwen met de dinghy. We laten hem zakken en takelen de buitenboordmotor erop. Nu maar hopen dat hij aanslaat! na een paar keer trekken slaat hij aan en kan het feest beginnen. Jolanda staat aan het stuur en ik in de dinghy, gelukkig hebben we een krachtige buitenboord motor en met een gangetje van 4,5 knoop varen we naar de haven. We krijgen toestemming van de Port police om naar binnen te varen en ergens aan te leggen. We kunnen niet remmen, dus heel langzaam varen we Dasher of beter duwen Dasher de haven in. Er is plek aan de wal en gelukkig geen andere boten in de directe omgeving. Al snel komt er iemand ons helpen met de lijnen. We zijn er, we hebben het gered!
Eenmaal goed en wel aan de kade belt Frank, ze hebben ons middels AIS gevolgd en gezien dat we in Karystos zijn aangekomen. Karystos is een behoorlijke plaats waar ik onderdelen kan kopen.
‘Buitenkraan dicht, starten en dan ontluchten van de verstuivers, zodra de motor loopt, gauw buitenkraan open’ en dat lukt. Met wat haperingen komt Dasher weer tot leven. Het motortje draait weer. Maar toch voelt het niet goed, de tank is vervuild. Wat gaan we doen? 250 liter diesel wegpompen en de tank reinigen?? dat is dus €500 door de kraan spoelen. Ik heb nog een extra voorfilter die ik naast het huidige filter kan zetten met kranen er tussen zodat we bij verstopping kunnen switchen. Na een dagje prutsen heb ik het voor elkaar! Nu is alleen nog het ontluchten en de smerige tank nog een probleem. Als we de motor een paar uur laten draaien zien we geen troep meer, zou de zooi eruit zijn?
Wat gaan we doen? De wind is gunstig, juiste richting en voldoende om lekker te zeilen. Hoe vaak krijg je die kans? We gaan ervoor.
Na een uurtje varen kunnen de zeilen omhoog en de motor kan uit. Er staat weinig wind, maar we weten dat het tussen de eilanden stevig aan kan trekken door tunneling of valwinden en dat is ook nu het geval. Van 10 knoop vliegt het naar 35 knoop. De stuurautomaat zetten we uit en alleen op de fok schieten we vooruit als een dolle stier. Dit gaat zo een klein uurtje door waarna de wind weer terug zakt naar 10 -15 knoop. En zo varen we de nacht in.
We naderen land en zetten koers naar het eiland Psara. Als we tussen Psara en Chios varen merken we hoe druk het is met de beroepsvaart. We varen op zeil en er is geen verkeersscheidingsstelsel. In principe hebben we voorrang, maar we nemen geen risico’s. Bij een CPA (closest point of approach) van 1 mijl roepen we het betreffende schip op en vragen we naar zijn voornemen. Meestal wijken ze uit, maar nu dus niet!! Aan stuurboord zien we een schip op ramkoers naderen. Port to Port krijgen we te horen, als we hem oproepen, dat betekent dus voor hij ons langs wil. Door meer met de kop in de wind te zeilen halen we de snelheid eruit en zien we de CPA weer oplopen. Dasher ‘hold your course’ horen we door de marifoon: ‘Eikel’ gaat het door mijn hoofd! Als het gevaar geweken is gaan we terug op de voorliggende koers. Eenmaal boven Chios valt de wind weg en gaan we verder op motor. We moeten nog 20 mijl, hopelijk blijft de motor draaien. Nog 10 mijl te gaan en dan pruttel, pruttel de motor hapert, snel ga ik naar het motorruim en haal de hendels van het andere voorfilter over. Geweldig dat gaat goed. We varen weer, maar er zit weer troep in het filter, gelukkig niet echt veel. Weer ga ik tijdens het varen het voorfilter vervangen. Van slapen komt niks. Als we vermoeid de haven van Mytilini binnenvaren staan Frank en Loretta ons op de kade op te wachten. Wat fijn om elkaar na lange tijd weer te zien. We blijven hier een maandje liggen. Voldoende te doen en te zien, maar daarover de volgende keer meer.
—